اختلال طیف اوتیسم (ASD) یک ناتوانی رشدی است که به دلیل تفاوت در مغز ایجاد می شود. افراد مبتلا به اوتیسم اغلب مشکلاتی در ارتباطات، تعامل اجتماعی و رفتارها یا علایق محدود یا تکراری دارند. افراد مبتلا به اوتیسم نیز ممکن است روش های مختلفی برای یادگیری، حرکت یا توجه داشته باشند. در این مطلب به بررسی اوتیسم در پسران، علائم، نشانه ها و تشخیص می پردازیم. توجه به این نکته مهم است که برخی از افراد بدون اوتیسم نیز ممکن است برخی از این علائم را داشته باشند اما برای افراد مبتلا به اوتیسم، این ویژگی ها می تواند زندگی را بسیار چالش برانگیز کند. کاملاً شناخته شده است که اوتیسم در پسران به طور قابل توجهی با اختلال طیف اوتیسم در دختران متفاوت است.
شیوع اوتیسم در پسران
اوتیسم که در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، ویرایش پنجم (DSM-5) به عنوان اختلال طیف اوتیسم شناخته می‌شود، یک تفاوت عصبی رشدی است که بر عملکرد، مهارت‌های اجتماعی و رفتار تأثیر می‌گذارد. تحقیقات قبلی نشان داده است که اوتیسم در پسران نسبت به سایر جنسیت‌ها شایع‌تر است، تحقیقات جدیدتر نشان می‌دهد که معیارهای تشخیصی موجود نشان می‌دهند که پسران تمایل بیشتری برای ابتلا به اوتیسم دارند به این ترتیب پسران به احتمال زیاد علائم و رفتارهایی را نشان می دهند که به عنوان اوتیسم شناخته می شوند.
به ازای هر چهار پسری که در طیف اوتیسم تشخیص داده می‌شوند، فقط یک دختر تشخیص داده می‌شود. نرخ اوتیسم در آینده نزدیک افزایش خواهد یافت زیرا از هر ۵۹ کودک در ایالات متحده، ۱ کودک (با ۱۵ تا ۱۷ درصد افزایش سالانه) طیف اوتیسم مثبت تشخیص داده می شود. مشاهده نگران کننده این است که اکثریت قاطع آنها پسر خواهند بود.
تشخیص اوتیسم در پسران
روانشناسان و روانپزشکان اغلب از ارزیابی های روانشناختی برای تشخیص اوتیسم استفاده می کنند. متخصصان رشد همچنین می توانند اوتیسم را در کودکان خردسال ارزیابی کنند. ارزیابی اوتیسم ممکن است شامل یک مصاحبه تشخیصی باشد که در طی آن مراجعین (یا در کودکان خردسال، والدین یا مراقب) تاریخچه و اطلاعات پیشینه را ارائه می دهد. ارزیاب همچنین می‌تواند مصاحبه‌های ساختاریافته، مقیاس‌های رتبه‌بندی رفتاری، و ارزیابی‌های مستقیم را برای تعیین اینکه آیا تظاهرات و نشانه‌های فرد اجرا شده با معیارهای تشخیصی اوتیسم مطابقت دارد یا خیر، انجام دهد.
اگر فردی ویژگی های اوتیستیک خود را پنهان کند، شناسایی ویژگی های اوتیسم می تواند چالش برانگیز باشد. پسران در مقایسه با سایر جنسیت‌ها رفتارهای پنهان‌کاری کمتری انجام می‌دهند که می‌تواند فرآیند تشخیص را آسان‌تر کند. بسیاری از معیارهای موجود برای آزمایش اوتیسم اعتبار بیشتری برای پسران نسبت به دختران و سایر جنسیت‌ها دارند و به شناسایی پسران اوتیستیک در سنین پایین‌تر در مقایسه با سایر جنسیت‌ها کمک می‌کنند. به طور خاص، برنامه مشاهدات تشخیصی اوتیسم، ویرایش دوم (ADOS-2) اغلب به عنوان «استاندارد طلایی» ارزیابی اوتیسم نامیده می‌شود، اما در ارزیابی پسران جنسیتی دقیق‌تر است.
معیارهای تشخیصی اوتیسم
کمبودها یا مشکلات مربوط به ارتباطات و تعاملات اجتماعی که در زمینه‌های متعدد ظاهر می‌شوند و از جمله:
-مشکل در رابطه متقابل اجتماعی-عاطفی، که می تواند شامل «رویکرد اجتماعی غیرعادی و شکست در مکالمه عادی رفت و برگشتی باشد. کاهش اشتراک علایق، احساسات یا عاطفه، به ناتوانی در شروع یا پاسخگویی به تعاملات اجتماعی.”
-مشکل در تفسیر ارتباطات غیرکلامی یا بیان نشانه های غیرکلامی به گونه ای که دیگران بتوانند آن را درک کنند.
-مشکل در درک، توسعه و حفظ روابط که می تواند به عنوان علاقه کمتر به این روابط ظاهر شود.
رفتارها، زبان، علایق یا فعالیت های محدود کننده یا تکراری از جمله:
-حرکات یا گفتار تکراری (گاهی اوقات به عنوان “تحریک” شناخته می شود).
-نیاز شدید به روال‌ها، ساختارها یا رفتار ثابت
-علایق خاص و شدید (که گاهی اوقات به عنوان “منافع خاص” شناخته می شود).
-پاسخ های غیر معمول به ورودی های حسی مانند پاسخ بیش از حد یا کم به نور، صدا، بو و غیره.
-شروع علائم باید در اوایل دوره رشد رخ دهد، اگرچه ممکن است تا اواخر زندگی که تقاضاها از توانایی فرد برای پوشاندن علائم بیشتر شود به طور کامل ظاهر نشوند.
-علائم باید باعث اختلال بالینی در مناطق مختلف شود.
-علائم را نباید با تشخیص دیگری بهتر توضیح داد.
توجه داشته باشید که این معیار محدودی برای آسیب شناسی است و به طور دقیق تجربه اوتیسم را برای بسیاری از افراد توصیف نمی کند.
به طور معمول، تشخیص اوتیسم شامل اطلاعاتی در مورد اینکه آیا یک فرد به «حمایت»، «حمایت قابل توجه» یا «حمایت بسیار اساسی» بر اساس سطح فرد نیاز دارد یا خیر می باشد. این به میزان حمایتی که فرد برای عملکرد و پیشرفت نیاز دارد اشاره دارد.
چگونه نشانه ها در پسران متفاوت است؟
معیارهای تشخیصی اوتیسم بر اساس جنسیت تفاوتی ندارد با این حال بسیاری از تحقیقاتی که برای ایجاد این معیار انجام شده است، بر این موضوع تمرکز دارد که چگونه پسران اوتیستیک دارای جنسیت جنسیتی هستند. پسرها بیشتر از دختران و سایر جنسیت‌ها به‌طور دقیق به‌عنوان اوتیسم شناسایی می‌شوند و در سنین پایین‌تر تشخیص داده می‌شوند. مطالعه‌ای در سال ۲۰۲۲ روی دختران و پسران اوتیستیک تفاوت‌های عصبی مربوط به حرکت، زبان و سیستم‌های بینایی-فضایی را نشان داد. از آنجایی که تحقیق از لحاظ تاریخی بر روی ارائه علائم در پسران متمرکز بوده است، معیارهای تشخیصی فعلی احتمالاً در پسران آشکار می شود.
چه چیزی باعث اوتیسم می شود؟
محققان به طور کامل نمی‌دانند چه چیزی باعث اوتیسم می‌شود و نمی‌توانند دقیقاً پیش‌بینی کنند که چه کسی اوتیستیک خواهد بود یا خیر. با این حال از آنجایی که افراد اوتیستیک به این شکل به دنیا می آیند، به احتمال زیاد اوتیسم دارای یک جزء ژنتیکی قوی است. در اینجا عوامل دیگری وجود دارد که ممکن است در ایجاد اوتیسم نقش داشته باشد:
–خواهر و برادر کودکان اوتیسم ۲۰ درصد احتمال ابتلا به اوتیسم را دارند و مطالعات دوقلوها نشان داده است که اگر یکی از دوقلوها اوتیسم باشد، دوقلوهای دیگر بین ۶۴ تا ۹۱ درصد احتمال ابتلا به اوتیسم را دارند.
-برخی از اختلالات ژنتیکی، از جمله سندروم X شکننده، سندرم داون و ناهنجاری عضلانی برای افراد اوتیستیک شایع‌تر از جمعیت‌های غیر اوتیستیک هستند. این می‌تواند نشان دهد که ژن‌هایی که باعث این اختلالات می‌شوند نیز بخشی از ترکیبات ژنتیکی هستند که باعث اوتیسم می‌شوند.
-سن والدین با احتمال بالاتر اوتیسم در یک فرد مرتبط است. والدین مسن تر احتمال بیشتری برای داشتن فرزندان اوتیستیک دارند.
در حالی که ما هنوز در حال یادگیری عوامل ژنتیکی خاصی هستیم که به اوتیسم بودن یا نبودن یک فرد کمک می کند، محققان با اطمینان می توانند بگویند که اوتیسم توسط عوامل محیطی مانند انتخاب های والدین یا واکسن ایجاد نمی شود.
اوتیسم چگونه درمان می شود؟
از آنجایی که اوتیسم یک بیماری واگرایی عصبی است و نه یک بیماری روانی، درمان با مشکلی مانند افسردگی، اضطراب، اختلالات روان پریشی، اختلالات شخصیت و غیره متفاوت به نظر می رسد. با این حال افراد اوتیستیک می توانند به مشکلات سلامت روان مبتلا شوند و در بسیاری از تشخیص ها نسبت به افراد غیر اوتیستیک در معرض خطر بیشتری قرار دارند و نسبت به افراد غیر اوتیستیک در معرض خطر بیشتری برای تروما و سوء استفاده قرار دارند.
افراد اوتیستیک ممکن است از خدمات روان درمانی برای درمان هر گونه تشخیص سلامت روانی که دارند بهره مند شوند. درمان تأییدکننده تنوع عصبی می‌تواند به پذیرش خود و شناسایی مهارت‌های مقابله‌ای که برای آنها مؤثر است کمک کند. این علاوه بر این می تواند به شناسایی رفتارهای پوشاننده کمک کند که می تواند استرس زا باشد و منجر به فرسودگی شغلی شود. افراد اوتیستیک که در ارتباط و گفتار مشکل دارند، می توانند از خدمات گفتاردرمانی بهره مند شوند تا به آنها کمک کند تا نیازهای خود را به گونه ای بیان کنند که اطرافیان بتوانند درک کنند. آنها همچنین ممکن است از کاردرمانی برای رسیدگی به مسائل حسی که باعث پریشانی یا تداخل در زندگی روزمره می‌شوند سود ببرند.
مقاله های مرتبط
انواع رفتارهای تکراری در اوتیسم
بازی های موثر برای کودکان اوتیسم
آیا کودکان اوتیسم حرف می زنند؟
تازه ترین رویکردهای درمانی اوتیسم
مداخله زودهنگام برای کودکان اوتیسم
آرام کردن کودکان اوتیسم با چند راهکار
آیا ردیف کردن اشیاء نشانه اوتیسم است؟
چگونه با کودکان اوتیسم ارتباط برقرار کنیم؟
استراتژی های آموزش نوشتن به کودکان اوتیسم
چه درمان هایی به اختلال اوتیسم کمک می کند؟
آیا واکسن ها باعث اوتیسم می شوند؟
صرع و اوتیسم: آیا پیوندی وجود دارد؟
اختلال اوتیسم در کودکان و دو زبانه بودن
کودکان مبتلا به اوتیسم و تعامل اجتماعی
نحوه برخورد با دانش آموزان اوتیسم
علائم اختلال اوتیسم در بزرگسالان
آیا می توان از اختلال اوتیسم جلوگیری کرد؟
اوتیسم در دختران: علائم، نشانه ها و تشخیص
چگونه به کودکان مبتلا به اوتیسم آموزش دهیم؟
روش پکس برای درمان مشکلات ارتباطی کودکان اوتیسم
نکاتی برای والدین دارای فرزندان با اختلال طیف اوتیسم
کمک به کودکان مبتلا به اوتیسم برای مقابله با اضطراب
بهترین فعالیت های حسی برای کودکان مبتلا به اوتیسم
تاثیر رژیم حسی برای کودکان با اختلال اوتیسم چیست؟
مواردیکه شما باید در مورد اوتیسم در بزرگسالان بدانید؟