فقدان تماس چشمی یکی از علائم شناخته شده اوتیسم است. تماس چشمی نوعی ارتباط اجتماعی غیرکلامی می باشد که می‌تواند نشان دهنده توجه، علاقه‌مندی و مشارکت فرد برای تعامل باشد. بسیاری از افراد مبتلا به اوتیسم در نگاه کردن به چشمان افراد مشکل دارند. با این حال عدم ارتباط چشمی به طور خودکار به این معنا نیست که فرد مبتلا به اوتیسم است. این مقاله در مورد فقدان تماس چشمی در اوتیسم صحبت می کند و توضیح می دهد که چگونه تماس چشمی در افراد مبتلا به اوتیسم متفاوت است و دلایل دیگری که ممکن است فرد از تماس چشمی اجتناب کند را توضیح می دهد.
تشخیص اوتیسم با تماس چشمی
عدم تماس چشمی یکی از معیارهای است که پزشکان برای تشخیص اوتیسم استفاده می کنند. از آنجایی که هیچ آزمایش فیزیکی برای تشخیص اوتیسم وجود ندارد، تشخیص بر اساس طیفی از رفتارها است. بر اساس راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5)، منتشر شده توسط انجمن روانپزشکی آمریکا، یکی از علائم اوتیسم اختلال در استفاده از چندین رفتار غیرکلامی مانند:
-نگاه چشم به چشم
-حالت چهره
-وضعیت بدن
-حرکات برای تنظیم تعامل اجتماعی
DSM-5 اوتیسم را به عنوان فقدان مداوم ارتباطات و تعاملات اجتماعی در زمینه های مختلف تعریف می کند. سایر معیارهای مورد استفاده برای تشخیص اوتیسم عبارتند از:
-فقدان رابطه متقابل اجتماعی-عاطفی (تبادل ورودی و پاسخ‌های متقابل)
-فقدان ارتباط غیرکلامی (از جمله حالات چهره)
-ناتوانی در ایجاد، حفظ یا درک روابط که اغلب توسط دیگران به عنوان بی احساس یا بی تفاوت تلقی می‌شود.
کودکی که فاقد تماس چشمی است اما تعامل اجتماعی دارد، از ارتباطات غیرکلامی استفاده می کند و پیوندهای شخصی نزدیکی ایجاد می کند، بعید است که اوتیستیک باشد، حتی اگر فاقد تماس چشمی باشد.
تماس چشمی در اوتیسم
تحقیقات نشان می دهد افراد مبتلا به اوتیسم به تماس چشمی متفاوت از افراد بدون اوتیسم واکنش نشان می دهند. دانشمندان دانشگاه ییل از اسکن مغز برای مقایسه واکنش‌ها به تماس چشمی در بین افراد مبتلا به اوتیسم و افراد بدون اوتیسم استفاده کردند. این مطالعه نشان داد که تماس چشمی باعث فعالیت در مناطق مختلف مغز در افراد مبتلا به اوتیسم نسبت به افراد غیر اوتیستیک می شود.
مطالعه دیگری از الکتروانسفالوگرام (EEG) برای مطالعه فعالیت مغز در رابطه با تماس چشمی استفاده کرد. محققان دریافتند که معمولاً کودکان در حال رشد به تماس چشمی مستقیم پاسخ قوی تری دارند تا به نگاه پایین افتاده ولی برعکس کودکان مبتلا به اوتیسم به نگاه پایین افتاده نسبت به تماس چشمی مستقیم پاسخ قوی‌تری داشتند.
به گفته نویسندگان مطالعه، این یافته ها ممکن است نشان دهنده کودکان مبتلا به اوتیسم باشد:
-اغلب فاقد انگیزه اجتماعی معمولی است که سایر کودکان را به برقراری تماس چشمی سوق می دهد.
-تمرکز هم بر زبان گفتاری و هم بر روی چشمان شخص دیگر در آن واحد دشوار است.
-ممکن است نفهمد که تماشای چشم‌های شخص دیگری آشکارتر از تماشای دهان یا دست‌های آن شخص است.
-می تواند ارتباط چشمی را یک تجربه حسی بسیار شدید و طاقت فرسا بداند.
بزرگسالان اوتیستیک می گویند تماس چشمی دردناک است؟
تحقیقات بیشتر نشان می دهد که بزرگسالان مبتلا به اوتیسم اغلب هنگام برقراری تماس چشمی، ناراحتی جسمی را تجربه می کنند. علائم فیزیکی منفی مرتبط با تماس چشمی در افراد مبتلا به اوتیسم عبارتند از:
-سرگیجه
-سردرد
-افزایش ضربان قلب
-حالت تهوع
-درد
-لرزش
این مطالعه همچنین نشان داد که بسیاری از افراد مبتلا به اوتیسم تماس چشمی را تهاجمی، برهم زننده حواس و گیج‌کننده می‌دانند. برخی از تماس های چشمی گزارش شده با افرادی اتفاق می افتاد که به آنها اعتماد داشتند. علاوه بر این نویسندگان این مطالعه خاطرنشان کردند که بزرگسالان مبتلا به اوتیسم اغلب هنگام برقراری تماس چشمی پردازش اطلاعات کلامی را دشوارتر می دانند. به عبارت دیگر فقدان تماس چشمی به این معنا نیست که فرد مبتلا به اوتیسم توجه ندارد.
اکثر بزرگسالان در این مطالعه گفتند که درک می کنند که جامعه ارتباط چشمی را مهم می داند. با این حال آنها در مورد اینکه چه میزان تماس چشمی مناسب است ابراز سردرگمی کردند. بسیاری از افراد اوتیسم بزرگسال از راهبردهایی برای تماس چشمی جعلی استفاده می کنند مانند نگاه کردن به بالای چشمان فرد.
سایر دلایلی که کودک ممکن است از تماس چشمی خودداری کند؟
فقدان تماس چشمی همیشه نشان دهنده ابتلای کودک به اوتیسم نیست. کودک می تواند از تماس چشمی اجتناب کند زیرا:
-از شخصی که سعی در برقراری تماس چشمی دارد می ترسند یا دوست ندارند.
-مشکل شنوایی دارند و غافل از اینکه باید به کسی نگاه کنند.
-یک حس کلی از اضطراب اجتماعی یا کمرویی را احساس کنید.
-از فرهنگی آمده است که تماس مستقیم چشمی را نشانه بی احترامی می داند (این شامل بسیاری از فرهنگ های آسیایی می شود).
چه زمانی باید به دنبال ارزیابی اوتیسم باشیم؟
فقدان تماس چشمی به خودی خود هرگز نباید نشانه اوتیسم در نظر گرفته شود. این امر به ویژه در نوزادانی که ممکن است تماس چشمی برقرار نکنند اما به طور کلی سر خود را به سمت صورت فرد می چرخانند صادق است. با این حال اگر فرزندتان زیر ۳ سال سن دارد، ارتباط چشمی ندارد و هر یک از ویژگی‌های زیر را نشان می‌دهد باید کودک را از نظر اوتیسم بررسی کنید:
-عدم پاسخ به نام خود با وجود داشتن شنوایی طبیعی
-تأخیرهای رشدی در نقاط عطف ارتباطات اجتماعی
-رفتارهای رایج اوتیسم مانند فعالیت‌های تکراری، غیرعملکردی، فقدان بازی تخیلی یا استفاده غیرمعمول از اسباب‌بازی‌ها
اگر کودک شما این رفتارها را نشان می دهد با دکتر متخصص اوتیسم صحبت کنید. اگر کودک شما مبتلا به اوتیسم تشخیص داده شود، درمان می تواند شروع به رشد یا تقویت مهارت های ارتباطی عمومی او کند. در حالی که بخشی از تمرکز بر روی توسعه تماس چشمی است، معمولاً راه حل شروع و پایان همه چیز نیست. برای برخی تماس چشم به چشم می تواند منبع اضطراب یا تحریک بیش از حد باشد. تعیین اهداف واقع بینانه همیشه بهترین راه برای اطمینان از این است که کودک شما مناسب ترین خدمات را با توجه به نیازهای خود دریافت می کند.
مقاله های مرتبط
انواع رفتارهای تکراری در اوتیسم
بازی های موثر برای کودکان اوتیسم
آیا کودکان اوتیسم حرف می زنند؟
تازه ترین رویکردهای درمانی اوتیسم
مداخله زودهنگام برای کودکان اوتیسم
آیا ردیف کردن اشیاء نشانه اوتیسم است؟
چگونه با کودکان اوتیسم ارتباط برقرار کنیم؟
توجه و تمرکز در کودکان و مشکلات مربوط به آن
استراتژی های آموزش نوشتن به کودکان اوتیسم
چه درمان هایی به اختلال اوتیسم کمک می کند؟
آیا واکسن ها باعث اوتیسم می شوند؟
صرع و اوتیسم: آیا پیوندی وجود دارد؟
اختلال اوتیسم در کودکان و دو زبانه بودن
کودکان مبتلا به اوتیسم و تعامل اجتماعی
نحوه برخورد با دانش آموزان اوتیسم
علائم اختلال اوتیسم در بزرگسالان
آیا می توان از اختلال اوتیسم جلوگیری کرد؟
روش پکس برای درمان مشکلات ارتباطی کودکان اوتیسم
نکاتی برای والدین دارای فرزندان با اختلال طیف اوتیسم
کمک به کودکان مبتلا به اوتیسم برای مقابله با اضطراب
چگونه به کودکان مبتلا به اوتیسم آموزش دهیم؟
بهترین فعالیت های حسی برای کودکان مبتلا به اوتیسم
تاثیر رژیم حسی برای کودکان با اختلال اوتیسم چیست؟
مواردیکه شما باید در مورد اوتیسم در بزرگسالان بدانید؟
آیا داروی سل می تواند به درمان اوتیسم کمک کند؟
تب در باردارای با ریسک بالای ابتلا به اوتیسم مرتبط است.
مایع مغزی نخاعی بعنوان نشانگر بالقوه برای اوتیسم یافت شده است.
آیا عدم وجود یک پروتئین می تواند علت بروز اختلال اوتیسم را توضیح دهد؟
برخی از باکتری های روده رفتارهای شبه اوتیستیک را در موش کاهش می دهد.
قرار گرفتن در معرض فلزات سنگین ممکن است خطر ابتلا به اوتیسم را افزایش دهد.
افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است در انتخاب های اقتصادی خود منطقی تر عمل کنند.
آیا مصرف مولتی ویتامین ها در دوران بارداری می تواند کودکان را از ابتلا به اوتیسم محافظت کند؟
خطر ابتلا به اوتیسم با قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی ممنوع در دوران بارداری افزایش می یابد.