کم شنوایی افراد را در هر سنی و با هر زمینه ای تحت تاثیر قرار می دهد. در اینجا برخی از آمارهای کاهش شنوایی مطابق با انجمن کم شنوایی آمریکا آورده شده است:
-تقریباً ۴۸ میلیون آمریکایی سطحی از کم شنوایی دارند.
-از هر ۱۰۰۰ کودک متولد شده در ایالات متحده، دو تا سه کودک در یک یا هر دو گوش دچار کم شنوایی هستند.
-تقریباً از هر پنج نوجوان آمریکایی یک نفر کم شنوایی را تجربه می کند.
شایع ترین ناتوانی کم شنوایی مربوط به جانبازان آمریکایی است.
کار با بیماران مبتلا به اختلال شنوایی یکی از مسئولیت های حرفه ای متخصصین گفتار درمانی است. آسیب شناسان گفتار و زبان از انواع تکنیک های گفتاردرمانی برای کمک به بهبود کیفیت زندگی مراجعان مبتلا به اختلالات شنوایی استفاده می کنند. آنها بر روی اختلالات گفتاری مرتبط با صدا، بیان، روانی، رزونانس و عوامل دیگر کار می کنند. آنها همچنین با شنوایی شناسان برای ایجاد طرح های درمانی در جهت دسیابی به اهداف درمانی بیماران همکاری می کنند.
چگونه گفتار درمانگران به افراد مبتلا به کم شنوایی کمک می کنند؟
گفتاردرمانگران با مراجعینی کار می کنند که اختلالات ارتباطی آنها به دلایل مختلفی از جمله سکته مغزی، آسیب مغزی و تاخیر در رشد رخ می دهد. با توجه به انجمن شنوایی، زبان و گفتار آمریکا، گفتاردرمانگران دانش و مهارت هایی برای ارزیابی اختلالات ارتباطی، تفاوت ها، تأخیرها دارند که ممکن است تحت تأثیر یا مرتبط با کاهش شنوایی باشد. مسئولیت‌ها و نقش‌های گفتار درمانی هنگام کار با مراجعین مبتلا به کم شنوایی کمی تغییر می‌کند. در واقع دکتر احسان حسینی سیانکی بیان می‌کند که گفتاردرمانگری که با افراد دارای اختلالات شنوایی کار می‌کنند باید آموزش و تعلیم خاص مرتبط با این جمعیت را داشته باشند. ایشان موارد زیر را به عنوان نقش های مناسب گفتار درمانی برای بیماران مبتلا به آسیب شنوایی گزارش می کند:
-درک اینکه که چگونه کاهش شنوایی بر توسعه ارتباطات تأثیر می گذارد.
-ارزیابی و درمان مهارت های ارتباطی در اختلالات شنوایی
-تکنیک ها و استراتژی های ارتباطی مناسب را تجویز و انتخاب می کنند.
-ارائه خدمات گفتار درمانی به بیماران با مشکل کم شنوایی، خانواده ها و مراقبان آنها از جمله آموزش چک کردن گوش دادن، گفتارخوانی و غیره.
-مشاهده و اندازه گیری پارامترهای ارتباطی با استفاده از شیوه های آگاهانه ابزار دقیق
-ارزیابی و توصیه وسایل ارتباطی مناسب
کار با یک گفتاردرمانگر می تواند به افراد مبتلا به کم شنوایی کمک کند تا نحوه برخورد موثرتر با مسائل ارتباطی را بیاموزند. گفتار درمان با اختلالات شنوایی از جمعیت های مختلف شامل کودکان، بزرگسالان و سالمندان کار می کنند.
چگونه گفتار درمانی به نوزادان و کودکان مبتلا به کم شنوایی کمک می کنند؟
نوزادان و کودکان خردسالی که کم شنوایی دائمی دارند می توانند از خدمات زبان گفتار بهره مند شوند. دکتر حسینی سیانکی نیازهای بالینی بیماران با اختلالات شنوایی را به شرح ذیل بیان می کند:
-کمک به والدین در مدیریت سمعک یا کاشت حلزون: سمعک و کاشت حلزون به نوزادان، کودکان خردسال کمک می کند تا به صدا دسترسی پیدا کنند. این مهم است زیرا مغز کودکان هنوز در حال رشد است. در حالی که شنوایی شناس دستگاه را نصب می کند و کم شنوایی را کنترل می کند، آسیب شناس گفتار آموزش های لازم را برای استفاده از سمعک به شما می دهد.
-ابزار گفتار درمانی مناسب را برای سن کودک انتخاب کنید: نوزادان و کودکان از انواع مختلفی از ابزار گفتار درمانی بهره مند خواهند شد. یکی از نقش های گفتار درمان، توصیه بهترین مواد برای تحریک نوزادان و کودکان است. اگر کودک به مطالب علاقه مند باشد و از تعامل با آنها لذت ببرد، گفتار درمانی موثرتر خواهد بود.
-در مورد گزینه های ارتباطی به خانواده ها مشاوره دهید: هر کودک و خانواده متفاوت است. گفتاردرمانگران باید آماده باشند تا در مورد توصیه های ارتباطی بر اساس سمعک یا کاشت حلزون کودک، برنامه درمانی کودک و آینده کودک که ممکن است شامل جراحی کاشت حلزون باشد، صحبت کنند. گفتار درمانگران باید نسبت به آنچه برای خانواده مفید است حساس باشند و باید برای درمان های ارتباطی مانند استفاده از زبان اشاره توصیه هایی ارائه دهند. همدلی و حساسیت نسبت به بیماران و خانواده های آنها از مسئولیت های مهم متخصص گفتاردرمانی است.
-ارائه درمان انعطاف‌پذیر: کودکان خردسال و نوزادان از نظر نوع انرژی و تمرکزی که به جلسات درمانی می‌دهند غیرقابل پیش‌بینی هستند. گفتار درمانگران باید در نحوه برخورد با هر جلسه انعطاف پذیر باشند. آنها همچنین باید برای والدینی که نگرانی‌ها و سؤالات جدیدی را در جلسات مطرح می‌کنند، مشاور حمایتی باشند. داشتن این نوع انعطاف می تواند به پیشرفت طولانی مدت بیماران کمک کند.
مداخله زودهنگام برای نوزادان و کودکان می تواند در کمک به این جمعیت ها در دستیابی به موفقیت ارتباطی بعدی در زندگی مفید باشد. گفتار درمانگران هم درمان و هم مشاوره ارائه می دهند تا به خانواده ها کمک کنند تا با کم شنوایی کودک کنار بیایند و از گفتار درمانی برای عبور از چالش های روزانه استفاده کنند.
گفتاردرمانی و بیماران مبتلا به کم شنوایی فراتر از اوایل دوران کودکی
انجمن شنوایی، گفتار وزبان آمریکا گزارش می‌دهد که فراتر از اوایل دوران کودکی، سر و صدا و پیری از دلایل اصلی کاهش شنوایی در بزرگسالان هستند. در واقع در آمریکای شمالی ۹ درصد از اختلالات شنوایی بزرگسالان احتمالاً ناشی از سر و صدای شغلی است. برای مثال از دست دادن شنوایی می تواند به دلیل قرار گرفتن طولانی مدت در معرض صداهای بلند در سایت های ساختمانی یا در کنسرت ها باشد. این نوع اختلالات شنوایی می تواند منجر به اختلالات ارتباطی شود.
برخی دیگر از علل کاهش شنوایی پس از دوران کودکی، همانطور که توسط ASHA ذکر شده است عبارتند از:
-عفونت مجرای گوش
-گوش شناگرها
-تومورهای خوش خیم
-اختلالات ژنتیکی
-داروهای سمیت گوش مانند داروهای مورد استفاده در شیمی درمانی
–آسیب دیدگی سر یا ضربه به سر
-عفونت های باکتریایی
-کمبودهای عروقی
گفتار درمانی می تواند به بزرگسالان مبتلا به کم شنوایی کمک کند تا روابط، اعتماد به نفس و سلامت روان خود را بهبود بخشند و استقلال و امنیت بیشتری ایجاد کنند. در طول گفتار درمانی برای بیماران نوجوان و بزرگسال مبتلا به کم شنوایی، گفتار درمانگران ممکن است بر روی درمانی تمرکز کنند که تولید و بیان صدا را بهبود می بخشد.
گفتاردرمانی و بیماران مبتلا به کم شنوایی در بزرگسالان مسن
کم شنوایی در افراد مسن شایع است. بر اساس گزارش موسسه ملی ناشنوایی و سایر اختلالات ارتباطی (NIDCD)، از هر سه نفر ۶۵ تا ۷۴ ساله، یک نفر دچار کاهش شنوایی است. NIDCD همچنین گزارش می دهد که تقریباً نیمی از افراد بالای ۷۵ سال در شنوایی مشکل دارند. مطالعه‌ای که توسط کتابخانه ملی پزشکی منتشر شده است نشان می‌دهد که تغییرات صدا تقریباً همیشه پس از ۶۰ سالگی اتفاق می‌افتد. افزایش سن می تواند بر ارتباطات از راه هایی از جمله زیر و بم صدا، شدت و کیفیت تأثیر بگذارد.
کم شنوایی در افراد مسن تر، برقراری ارتباط با دوستان، خانواده و پزشکان را دشوارتر می کند. این می تواند بر روابط، اعتماد به نفس و حتی ایمنی تأثیر بگذارد. گفتار درمانی به آنها کمک می کند تا استراتژی هایی را بپذیرند که برخی از این بارها را کاهش می دهد. آسیب شناسان گفتار می توانند به سالمندان کمک کنند تا ارتباطات خود را از طریق بهبود گفتار، لب خوانی و مداخلات آموزشی سمعک بهبود بخشند.
ارزیابی گفتار درمانی برای بیماران با کم شنوایی
آسیب شناسان گفتار و زبان باید بدانند که چگونه غربالگری کامل شنوایی را انجام دهند و داده های شنوایی سنجی را برای کمک به بیماران با اختلالات شنوایی تفسیر کنند. گاهی اوقات، زمانی که در حیطه عمل آنها باشد، نقش های گفتار درمانی شامل تفسیر یا اجرای روش های شنوایی شناسی می شود. با این حال گفتار درمانگر شرایط پزشکی یا اختلالات شنوایی را تشخیص نمی دهد، این نقش شنوایی شناس است. در طول ارزیابی، نقش گفتاردرمانگر این است که عوامل خطر را شناسایی کند یا نتایج را تفسیر کند تا درمان موثر زبان گفتار را آماده کند. آسیب شناس گفتار به موارد زیر نیاز دارد:
-اختلالات ارتباطی و بلع را تشخیص می دهد.
-اهداف و تمایل بیمار یا والدین به استفاده از وسایل شنوایی را تعیین می کند.
-محیط‌های روزمره بیمار، آکوستیک، همکلاسی‌ها، فعالیت‌ها و اینکه چگونه بر مداخلات تأثیر می‌گذارند را تجزیه و تحلیل می کند.
-تهیه گزارش ها و برنامه های درمانی که نیازهای بیماران را برطرف می کند.
درمان بیماران مبتلا به کم شنوایی توسط متخصص گفتار درمانی
هدف از درمان گفتار درمانی برای بیماران مبتلا به آسیب شنوایی، بهبود مهارت های گفتار، ارتباط، گوش دادن و زبان است. تکنیک های گفتار درمانی مختلفی وجود دارد که گفتاردرمانگران می توانند در مداخله از آنها استفاده کنند. برخی از انواع گفتار درمانی برای بیماران کم شنوا عبارتند از:
-درمان گوش دادن و زبان گفتاری: بعنوان «درمان شنوایی-کلامی» نیز شناخته می‌شود و به بیماران کمک کند تا مهارت‌های گوش دادن خود را توسعه دهند.
-گفتار درمانی شنوایی- شفاهی یا گفتار درمانی مبتنی بر شنوایی: لب‌خوانی و نشانه‌های بصری برای یادگیری زبان را با تماشا کردن آموزش می‌دهد.
-گفتار درمانی ارتباطی کامل: که ترکیبی از ارتباط گفتاری و نشانه ای با استفاده از نشانه های بصری، زبان اشاره و ورودی گفتاری است.
روانی، تولید گفتار، زبان، شناخت، صدا، رزونانس و سبک زندگی بیمار برای ایجاد برنامه های درمانی بصورت فردی توسط درمانگر ارزیابی می شود. استفاده از سمعک یا کاشت حلزون نیز بر درمان تأثیر می گذارد.
چگونه متخصص گفتاردرمانی و شنوایی سنجی با هم کار می کنند؟
شنوایی شناسان و گفتاردرمانگران نقش های متفاوتی دارند، اما اغلب به نفع بیمار همکاری می کنند. شنوایی شناس بر تشخیص اختلال شنوایی و دسترسی به صدا و دستگاه های شنیداری کمکی تمرکز می کند. یک گفتاردرمانگر بر اجرای آموزش شنیداری-شناختی برای بهبود ارتباطات تمرکز می کند. یک شنوایی شناس و گفتار درمانگر با هم مشاوره ارائه می دهند، انتظارات را تعیین می کنند، استراتژی های ارتباطی را شناسایی می کنند و حامیان مراجعین خود خواهند بود. راه هایی که شنوایی شناسان و گفتار درمانگران ممکن است با یکدیگر همکاری کنند عبارتند از:
-اهداف مرتبط با شنوایی را تعیین می کنند.
-یک برنامه مراقبت جامع تهیه می کنند.
-منابع و دانش را به اشتراک می گذارند.
-مدیریت انتظارات
-دستگاه کمکی و لوازم جانبی را ارائه می دهند.
-ارائه مشاوره ارتباطی و آموزش شنیداری
-پیشرفت بیمار را ردیابی کرده و تنظیمات درمانی یا شنوایی را انجام می دهند.
این متخصصان با بیماران و خانواده های آنها برای درک اهداف ارتباطی، شناسایی چالش ها، توسعه برنامه های در حال اجرا و ایجاد استراتژی هایی برای اجرای این برنامه ها کار خواهند کرد. همکاری بین شنوایی شناسان و گفتاردرمان در کمک به بیماران برای بهبود ارتباطات رایج و ابزاری است.
آیا گفتار درمانگران می توانند کیفیت زندگی بیماران کم شنوا را بهبود بخشند؟
قابلیت های شنیداری مستقیماً بر مهارت های ارتباطی تأثیر می گذارد. گفتار درمانگران می توانند بیماران را با برنامه های فردی که متناسب با سبک زندگی و اهداف آنها باشد ارزیابی و درمان کنند. برای کسانی که علاقه مند به کمک به افراد برای بازیابی ارتباط پس از کم شنوایی هستند، باید فرصت های زیادی وجود داشته باشد زیرا اداره آمار کار افزایش ۲۷ درصدی در استخدام آسیب شناسان گفتار و زبان را گزارش می دهد از سال ۲۰۱۸ تا ۲۰۲۰ این بسیار سریعتر از میانگین نرخ رشد در همه مشاغل است که ۵٪ است.
مقاله های مرتبط
گفتاردرمانی برای کودکان کم شنوا
پنج راه برای کمک به کودکان کم شنوا
تربیت شنوایی برای کودکان کم شنوا
مواردیکه در مورد حساسیت شنوایی باید بدانیم.
اختلالات پردازش شنیداری مرکزی و صوت درمانی