آهنگ گوشی هوشمند شما به صدا در می آید. شما دنیا را در جیب یا کیف خود دارید و به راحتی می تواند حواس شما را پرت کند. نظارت بر ایمیل کاری، ارسال پیامک به دوستان، بازی کردن، گم شدن در رسانه های اجتماعی از موارد احتمالی است. لحظه ای که تلفن روشن می شود، یک اصرار خودکار برای چک کردن وجود دارد. تلفن‌های همراه ما بخشی از زندگی امروزی هستند و احتمالاً این تغییر نخواهد کرد. اما به عنوان یک والدین یا مراقب، اگر وقتی که با فرزندتان هستید زمان زیادی را با گوشی می گذرانید، می‌تواند بر رشد ارتباطات او تأثیر بگذارد. در این مقاله توضیح می‌دهیم که چرا چنین است و نکاتی را برای کاهش استفاده از تلفن همراه به اشتراک می‌گذاریم تا بتوانید زمان متمرکز و بهتری را با کودک خود سپری کنید.
چگونه زمان تلفن همراه والدین بر کودکان تأثیر می گذارد؟
تحقیقات بیشتری در مورد استفاده از تلفن همراه والدین در مورد کودکان در حال انجام است و یافته‌ها معنادار هستند. کودکان متوجه زمانی که ما با تلفن همراه خود هستیم می شوند. در مطالعات تحقیقاتی کودکان اغلب از کلماتی مانند “غمگین” و “تنها” برای توصیف احساس خود در هنگام پرت شدن حواس والدین توسط تلفن استفاده می کنند. مطالعات روی نوجوانان نشان می‌دهد که بسیاری احساس می‌کنند والدینشان به استفاده از تلفن «معتاد» هستند و آرزو می‌کنند والدینشان زمان کمتری را روی دستگاه‌ها صرف کنند.
والدین و مراقبان، خود گزارش می دهند که هنگام استفاده از تلفن حواسشان پرت شده و ارتباط کمتری با فرزندانشان دارند. آنها می گویند زمانی که حواسشان پرت می شود به نیازهای عاطفی فرزندشان واکنش کمتری نشان می دهند یا واکنش ضعیف تری به نیازهای عاطفی فرزندشان نشان می دهند.
بنابراین اگر هم کودکان و هم مراقبان احساسات منفی را با استفاده مکرر از تلفن همراه تجربه می کنند، پس چرا ما همچنان به صفحه نمایش خود می پردازیم؟
این تحقیق دلایلی مانند پاسخ دادن به پیامک ها یا ایمیل ها، بررسی اخبار، تمایل به فرار یا احساس خستگی ساده را ارائه می دهد. اما آنچه به معنای ورود سریع است، می‌تواند به راحتی تا نیم ساعت یا بیشتر طول بکشد. (توجه داشته باشید، من ۱۰۰ درصد در این مورد مقصر هستم! من یک کودک ۳ ساله در خانه دارم و با وجود اینکه سعی می کنم از استفاده از تلفن خود آگاه باشم، خیلی راحت حواسم به تلفن پرت می شود.)
چگونه استفاده از تلفن همراه بر رشد ارتباطات کودکان تأثیر می گذارد؟
تحقیقات نشان داده است که حواس پرتی والدین با تلفن همراه می تواند بر رشد ارتباطی کودک تأثیر منفی بگذارد. نوزادان با میلیاردها نورون در مغزشان متولد می شوند. همانطور که آنها شروع به تعامل مثبت با مراقبان خود می کنند مانند نگه داشتن آنها هنگام گریه کردن یا برقراری تماس چشمی، نورون های آنها شروع به ایجاد ارتباطاتی می کنند که به رشد گفتار و زبان کمک می کند. اگر والدین کمتر به فرزندشان پاسخ دهند، این فرآیند تحت تأثیر قرار می گیرد.
در یک مطالعه که در دانشکده پزشکی دانشگاه بوستون انجام شد، محققان تعاملات کلامی مادران با فرزندانشان را در هنگام صرف غذا در زمانی که از تلفن استفاده می‌کردند در مقایسه با عدم استفاده ارزیابی کردند. هنگامی که مادری از تلفن استفاده می کرد، ۲۰ درصد کمتر با فرزندش ارتباط داشت و ۳۹ درصد تعاملات غیرکلامی کمتری داشت که می توان به تماس چشمی اشاره کرد.
مطالعه دیگری نشان می‌دهد که چگونه تداخل تلفن‌های هوشمند که «تکنوفرانس» نیز نامیده می‌شود، می‌تواند فرآیندهای حیاتی برای یادگیری زبان را مختل کند. این مطالعه نشان داد که وقتی والدین در طول تعامل به جای نوزاد خود به تلفن هوشمند خود نگاه می کنند، فرصت های تماس چشمی و توجه مشترک را کاهش می دهد. توجه مشترک زمانی اتفاق می‌افتد که دو نفر به یک موضوع یا کار یکسان علاقه دارند و هر دو می‌دانند که دیگری به آن علاقه دارد. این یک مهارت حیاتی برای نوزادان است که در رشد ارتباطات خود یاد بگیرند.
در مطالعه دیگری که روی کودکان ۳ تا ۵ ساله انجام شد، والدین هنگام استفاده از تلفن هوشمند نسبت به زمانی که حواسش پرت نمی شد، سوالات کمتری از فرزندشان پرسیدند. همچنین احتمال اینکه بچه‌ها در حالی که والدینشان به صفحه نمایش نگاه می‌کردند، از والدینشان سؤال بپرسند، کمتر بود.
با گذشت زمان، همه این تعاملات از دست رفته جمع می شوند. آنها می توانند تأثیر منفی بر ارتباط عاطفی ما با فرزندانمان و همچنین بر رشد ارتباطی بچه هایمان داشته باشند. ارتباطات چیزی است که ما را به دیگران متصل می کند، بنابراین نباید تعجب آور باشد که این دو حوزه تکاملی بسیار به هم مرتبط هستند!
اهمیت مشارکت والدین در رشد گفتار و زبان
به عنوان یک گفتاردرمانگر، اگر بتوانم فقط یک چیز را به والدین بگویم، این است که چقدر در کمک به فرزندشان در یادگیری و رشد توانایی های ارتباطی حیاتی هستند. کودکان از افرادی که بیشتر دوستشان دارند و بیشترین زمان را با آنها می گذرانند بهترین چیزها را یاد می گیرند. آنها زمانی رشد می کنند که توجه تک به تکی را که میل دارند دریافت کنند. تحقیقات این موضوع را تایید می کند. مطالعات نشان داده‌اند که نوزادانی که در طول روز با آنها صحبت می‌شود با افزایش سن، توانایی‌های کلامی قوی‌تری دارند. مهارت های ارتباطی زود شروع می شود. وقتی کودکتان هنوز نمی‌تواند صحبت کند، می‌تواند نگران کننده باشد، اما حتی اگر نتواند به شما پاسخ دهد، صحبت کردن و تعامل با آنها برای رشد او مفید است. بیایید برخی از مهارت‌هایی را که ارتباط در خانه می‌تواند به ایجاد آنها کمک کند، از روزهای اولیه نوزادی مرور کنیم:
-تعاملات غیرکلامی مانند تماس چشمی
-درک آنها از تن صدا و حالات چهره
-تعاملات رفت و برگشتی
-توسعه بازی که با رشد ارتباطات مرتبط است.
-توانایی آنها در تشکیل عبارات و جملات
-درک آنها از کلمات واژگان جدید
-رعایت نوبت در مکالمه
-توانایی آنها در برقراری ارتباط با خواسته ها و نیازها
همانطور که کودکان بزرگتر می شوند، آنها همچنین باید جنبه های اجتماعی ارتباط را دنبال کنند، اینها مواردی مانند:
-چگونه خود را معرفی کنند.
-چگونه با کسی مکالمه را شروع کنیم.
-چگونه مشکلات را با شخص دیگری حل کنیم.
-زبان بدن غیرکلامی مناسب در مکالمه
بدون توجه به سن کودک، آنها دائما در حال رشد توانایی های گفتاری و زبانی خود هستند. آنها برخی از این تعاملات را با همسالان خود در مدرسه خواهند آموخت، اما پایه و اساس از خانه با شما شروع می شود. بنابراین استفاده بهینه از وقت خود با فرزندتان بسیار مهم است.
چگونه والدین می توانند زمان استفاده از تلفن همراه را کاهش دهند؟
صرف زمان کمتر با تلفن همراه، هم برای شما و هم برای فرزند کوچکتان مفید خواهد بود. در اینجا چند راه برای شروع تغییر عادات تلفن شما وجود دارد:
۱. تلفن خود را خاموش کنید: زمان‌هایی را در روز برنامه‌ریزی کنید که گوشی خود را کاملاً خاموش کرده و کنار بگذارید. در این مدت در مورد بازی یا صحبت کردن با فرزندتان برنامه ریزی کنید. توجه بی دریغ خود را به آنها معطوف کنید.
۲. اعلان های غیر ضروری را خاموش کنید: وقتی تلفن های ما دائماً آلارم می دهد، نادیده گرفتن آنها دشوار است. کمی وقت بگذارید تا تلفن خود را مرور کنید و اعلان‌های برنامه را که ضروری نیستند خاموش کنید. وقتی با فرزندتان نیستید، همیشه می‌توانید به عقب برگردید و اعلان‌ها را بررسی کنید.
۳. از زمان استفاده از صفحه نمایش خود آگاه باشید: برنامه هایی وجود دارند که به شما می گویند چقدر زمان صرف گوشی خود می کنید و از کدام برنامه ها بیشتر استفاده می کنید. این می‌تواند بینشی درباره برنامه‌هایی که ممکن است بخواهید حذف کنید یا زمان‌های خاصی را در روز برای بررسی تنظیم کنید، ارائه دهد.
۴. برنامه های خود را دوباره مرتب کنید: حواس پرتی ترین ها را جابه جا کنید تا در صفحه اصلی شما قرار نگیرند. اگر به محض باز کردن تلفن خود آنها را نبینید، کمتر روی این برنامه ها کلیک خواهید کرد. به طور مشابه برنامه های خاصی را به طور کلی از صفحه اصلی خود حذف کنید. می توانید آنها را در تلفن خود نگه دارید و فقط دسترسی به آنها را سخت تر کنید.
۵. استفاده از تلفن خود را برنامه ریزی کنید: برای زمانی که از تلفن خود استفاده می کنید، برنامه ریزی کنید. سعی کنید زمان مشخصی را روی تلفن خود صرف انجام کارهای ضروری کنید، سپس آن را کنار بگذارید. حتی می توانید این زمان را برای قبل از بیدار شدن فرزندتان، زمانی که در مدرسه است یا بعد از رفتن به رختخواب برنامه ریزی کنید.
۶. استفاده از تلفن خود را برای فرزندتان توضیح دهید: اگر با فرزندتان هستید و برای استفاده از تلفن خود مکث می‌کنید، توضیح دهید که چرا این کار را انجام می‌دهید، خواه به یک متن حساس به زمان پاسخ می‌دهید، نقشه را بررسی می‌کنید یا عکسی را برای مادربزرگ ارسال می‌کنید.
غیرممکن است که هرگز از تلفن هایمان در اطراف فرزندانمان استفاده نکنیم. اما می‌توان تعداد دفعاتی که فرزندانمان، ما را در حال پیمایش، پیامک یا بازی کردن می‌بینند محدود کرد. ممکن است ترک عادت آسانی نباشد، اما به تمام مزایایی که به فرزندتان می‌دهید فکر کنید وقتی تصمیم مناسبی برای تمرکز روی او می‌گیرید.
مقاله های مرتبط
درمان دارویی برای شب ادراری کودکان
علائم هشدار دهنده افسردگی در کودکان
غذاهایی که به مبارزه با افسردگی می پردازند.
چه زمانی باید نگران حرف نزدن کودک باشیم؟
چگونه نوبت گرفتن را به کودکان آموزش دهیم؟
نکاتی برای والدین در خصوص شب ادراری کودکان
چه زمانی کودکان از توانبخشی فشرده سود می برند؟
نکاتی برای موفقیت کودکان با تاخیر گفتاری در مدرسه
وقتی کودک به شما «نه» می‌گوید چگونه واکنش دهید؟
چگونه به کودکان کمک کنیم تا احساسات خود را بیان کنند؟
تاخیر گفتار و زبان می تواند منجر به مشکلات رفتاری کودکان شود؟
چگونه به کودکان خردسال آموزش دهیم که دستورالعمل ها را دنبال کنند؟