این وویت بود که مفهوم آموزش عصبی عضلانی واکنشی (RNT) را در سال ۱۹۹۰ ارائه کرد. هدف طراحی یک برنامه توانبخشی برای بازگرداندن ثبات پویا و کنترل حرکتی ظریف در مفصل آسیب دیده، به حداقل رساندن نیاز به آموزش کلامی و بصری از فیزیوتراپیست یا مربی ورزشی و پاسخ به محرک ایجاد شده توسط نیروی بیرونی بود، به عنوان مثال می توان نوار الاستیک را نام برد. که ثبات دینامیکی و حس عمقی را به چالش می کشد، می تواند به ترتیب به عنوان آگاهی از وضعیت، حرکت، تغییرات در تعادل و آگاهی از موقعیت، وزن و مقاومت اجسام در رابطه با بدن تعریف شود. این نوع تمرین بر روی موقعیت و وضعیت بدنی مناسب تمرکز می‌کند تا ثبات عضلانی پویا را در طول فعالیت‌های عملکردی تقویت کند، بنابراین امکان کنترل حرکت غیرعادی مفصل در طول فعالیت‌های عملکردی را فراهم می‌کند. این فعالیت‌ها برای تأکید بر کیفیت حرکت قبل از کمیت حرکت طراحی شده‌اند.
حس عمقی
حس عمقی نوعی تنوع تخصصی از حالت حسی لمس است که شامل احساس حرکت مفصل (حس حرکت) و موقعیت مفصل (حس موقعیت مفصل) می‌شود. اصطلاح حس عمقی توسط شرینگتون در سال ۱۹۰۶ معرفی شد و از واژه های لاتین (re)ception (عمل دریافت) و proprius (خود شخص) می آید. اطلاعات مربوط به موقعیت و حرکت مفصل از گیرنده های محیطی واقع در داخل و اطراف ساختار مفصلی آن در دسترس است. این گیرنده های تخصصی اطلاعاتی را در مورد حس موقعیت و حرکت مفصل به CNS ارائه می کنند. گیرنده های مکانیکی این کار را با تبدیل تغییر شکل مکانیکی به تکانه های الکتریکی که به CNS ارسال می شوند انجام می دهند. این اطلاعات حس عمقی به نوبه خود، از طریق مسیرهای وابران نزولی بر سفتی مفاصل، الگوهای حرکتی هماهنگ و فعالیت رفلکس تأثیر می گذارد تا ثبات مفصلی را افزایش دهد. اطلاعات جمع آوری شده در سه سطح پردازش می شود. در سطح ستون فقرات، پاسخ ها از طریق فعال سازی رفلکس های نخاعی، تثبیت عضلانی پویا را فراهم می کنند. مخچه با ادغام ورودی از سیستم دهلیزی، بینایی و سوماتوسنسوری وضعیت و تعادل را تنظیم می کند. مراکز قشر مغز عملکرد حرکتی ارادی را کنترل می کنند.
سطح نخاعی
دوک عضلانی گیرنده مکانیکی اصلی در سطح نخاعی است. فیبرهای آوران از دوک‌های عضلانی با نورون‌های نخاعی سیناپس می‌شوند و یک پاسخ وابران ایجاد می‌کنند که باعث تسهیل یا مهار نورون حرکتی “رفلکس کششی” می‌شود. اگر یک نیروی خارجی مانند افزایش بار، عضله را طویل کند، سرعت شلیک آوران های دوک افزایش می یابد. کشش تولید شده توسط بار با یک انقباض رفلکسی که طول عضله را نزدیک به مقدار تعیین شده حفظ می کند، خنثی می شود. رفلکس کششی اجازه می دهد تا تون عضلانی با سرعت، کارآمد و بدون تعامل مستقیم توسط مراکز بالاتر تنظیم شود.
سطح قشر حرکتی
بالاترین سطح CNS درگیر در کنترل حرکتی، قشر حرکتی اولیه است. هماهنگی و برنامه ریزی توالی های پیچیده حرکت به بازخورد مکانیکی گیرنده برای ایجاد آگاهی هوشیارانه از موقعیت مفصل و سرعت حرکت مورد نظر متکی است. درک موقعیت مشترک در بالاترین سطح یا سطح شناختی باید در برنامه RNT گنجانده شود. هر دو تغییر موقعیت مفصل فعال و غیرفعال می توانند برای افزایش درک شناختی از موقعیت مفصل استفاده شوند. تکرار این حرکات تبدیل برنامه نویسی آگاهانه به برنامه ریزی ناخودآگاه را بصورت حداکثری تحریک می کند. برای برداشتن این یک گام جلوتر، درگیری قشر حرکتی اولیه در فعالیت‌هایی رخ می‌دهد که ۳۰۰ میلی‌ثانیه یا بیشتر طول می‌کشد.
پاتوفیزیولوژی
به دنبال آسیب به مفصل و اختلال در گیرنده های مکانیکی مفصلی، ثبات طبیعی مفصل رفلکس عصبی عضلانی را مهار می کند که ممکن است منجر به نقص حس عمقی شود. این ناهنجاری جزئی منجر به نقص حس عمقی می شود که به آسیب های مکرر و کاهش تدریجی مفصل کمک می کند. آسیب به ماهیچه ها همچنین ممکن است منجر به به خطر افتادن بازخورد آوران از دوک عضلانی شود. برنامه های حرکتی برای دریافت بازخورد حسی خاص برای اجرای دقیق وظایف حرکتی مختلف تطبیق داده شده اند. آسیب باعث بازخورد حسی می شود که با برنامه حرکتی موجود مطابقت ندارد و باعث تغییر در الگوهای طبیعی و هماهنگ عضلات و ثبات عملکردی مفصل می شود.
توانبخشی
برنامه RNT به عنوان بخشی از پیشرفت تمرین عملکردی در ابتدا بر تثبیت پویا در سطح نخاعی تمرکز دارد. تمرینات ثبات ریتمیک در وضعیت زنجیره باز، انقباض عضلانی در اطراف شانه را تشویق می کند و پایه ای برای تثبیت عصبی عضلانی پویا فراهم می کند. با بهره گیری از رفلکس کششی، فعالیت های ثبات ریتمیک تغییری در طول مورد نظر عضله ایجاد می کند و در نتیجه اسپلینت عضلانی رفلکس ایجاد می کند. هم‌فعال‌سازی کارآمد، زوج‌های نیروی لازم برای متعادل کردن نیروهای مفصلی و افزایش همخوانی مفصل را بازیابی می‌کند و در نتیجه بارهای وارد شده به سازه‌های ایستا را کاهش می‌دهد.
شانه
این تمرینات در ابتدا باید بر روی ثبات ایستای مفصل شانه تمرکز کنند و پیشرفت آن بر تحریک سیستم های متعدد از جمله بینایی متمرکز شود. تمرینات طراحی شده برای ایجاد ثبات پویا باید از دو طرفه به یک طرفه، حمایت شده به بدون پشتوانه و حداقل تنش کپسولی به حداکثر استرس کپسولی پیشرفت کنند. از طریق تمرین درمانی، پزشک بیمار را با فعالیت هایی به چالش می کشد که از سرعت آهسته به سرعت سریع، از سطوح پایدار به سطوح ناپایدار، از چالش های تدریجی به چالش های ناگهانی و از هماهنگی ساده به هماهنگی پیچیده پیشرفت می کنند.
زانو
پس از آسیب به رباط صلیبی قدامی، نقایص حس عمقی گزارش شده است. به نظر می‌رسد بازسازی رباط صلیبی قدامی ورودی آوران مورد نیاز برای ثبات عملکردی مفصل را بهبود می‌بخشد و مطالعات بافت‌شناسی جمعیت مجدد گیرنده‌های مکانیکی را در بافت پیوند رباط صلیبی قدامی نشان داده‌اند. بنابراین انجام تمرینات برای تقویت کنترل حرکتی پس از بازسازی رباط صلیبی قدامی ضروری است. چندین برنامه پیشگیری از آسیب رباط صلیبی قدامی نیز در حال توسعه است. هدف بیشتر آنها افزایش آگاهی و تقویت کنترل عصبی عضلانی از طریق چابکی و تمرینات حس عمقی است. داده‌های بیشتری برای تعیین عناصر ضروری لازم برای طراحی یک برنامه پیشگیری از آسیب رباط صلیبی قدامی بصورت قابل اعتماد، آسان برای اجرا و مؤثر مورد نیاز است.
مچ پا
اگر تمرینات برای تقویت حس عمقی می تواند ثبات عملکردی را پس از آسیب بهبود بخشد، منطقی به نظر می رسد که چنین برنامه هایی که تشخیص حرکت پا و ایجاد تنظیمات وضعیتی را افزایش می دهند، در برنامه های آماده سازی اولیه برای جلوگیری از آسیب مچ پا نیز مناسب باشند. تمرین تعادلی که بر روی یک تخته مسطح آغاز شده، به یک تخته تاب خورده و سپس به سطحی ناپایدار مانند یک پد فوم می رسد، اکنون توسط چندین نویسنده به عنوان یک مؤلفه اساسی شرطی سازی حمایت می شود. تمرینات را می توان ابتدا با دو پا، سپس با یک پا و با چشمان باز و سپس با چشمان بسته انجام داد. همچنین باید ورزشکار را تشویق کرد که بعد از تمرینات تک پرش، تعادل را تمرین کند و به الگوهای مختلف پرش روی سطوح ثابت و ناپایدار، ابتدا با هر دو پا، سپس با یک پا و با چشم‌های باز و سپس چشم‌های بسته، پیشرفت کند.
مقاله های مرتبط
کاردرمانی در بهبود تعادل کودکان