گزینه های درمانی مختلفی برای لکنت زبان وجود دارد که به افراد با لکنت زبان کمک می کند. برخی از روش ها بر کاهش ناروانی گفتار تمرکز دارند در حالی که برخی دیگر بر پذیرش لکنت زبان و کاهش اضطراب ارتباطی تمرکز دارند. درمان لکنت زبان باید متناسب با نیازهای فرد باشد به عبارت دیگر درمانی که برای یک نفر جواب می دهد، ممکن است برای همه جواب ندهد. گفتاردرمانی در لکنت زبان از بهترین و موثرترین درمان های لکنت زبان می باشد. ما در این مطلب قصد داریم به بررسی انواع راهکارهای درمان لکنت زبان بپردازیم.
مداخله اولیه لکنت زبان کلیدی است!
در حالی که هیچ درمان پذیرفته شده ای برای لکنت زبان وجود ندارد، اکثر پزشکان موافق هستند که مداخله زودهنگام نقش مهمی ایفا می کند. هنگامی که لکنت زبان بالقوه در یک کودک خردسال شناسایی شد باید برای ارزیابی جامع به دکتر متخصص لکنت زبان ارجاع داده شود. تحقیقات نشان می دهد که هر چه برنامه های درمانی زودتر اجرا شوند، احتمال تداوم لکنت تا بزرگسالی کمتر می شود. پرداختن به ناروانی گفتار در مراحل اولیه به کودک کمک می‌کند تا با واکنش‌های عاطفی منفی، تنش و اجتناب از موقعیت‌های گفتاری که می‌تواند لکنت را شدیدتر کند کنار بیاید. بسیاری از برنامه های مداخله زودهنگام از والدین یا مراقبان حمایت می کنند.
کاهش ناروانی در لکنت زبان
درمان لکنت زبان که بر کاهش گفتار ناروان تاکید دارد به طور کلی به عنوان شکل دادن به روانی گفتار شناخته می شود. برای استفاده از استراتژی‌های شکل‌دهی روان، فردی که لکنت دارد با یک آسیب‌شناس گفتار و زبان (SLP) کار می‌کند تا نحوه صحبت کردن خود را تغییر دهد. هدف از شکل دهی روان این است که تمام رویدادهای لکنت زبان را حذف کرده و همیشه روان صحبت کنید. برخی از درمان ها از وسایل کمکی مانند بازخورد شنیداری تاخیری برای کمک به این تلاش استفاده می کنند. در حالی که بازخورد شنیداری تاخیری و برنامه‌های شکل‌دهی روان ممکن است برای برخی از افرادی که لکنت دارند کارساز باشد اما ممکن است برای همه مفید نباشد. با تمرکز بر حذف لکنت، این روش‌ها ممکن است احساسات و نگرش‌هایی را که به مشکلات ارتباطی کمک می‌کنند نادیده بگیرند.
گفتار درمانی برای لکنت زبان
مهم است که به خاطر داشته باشید که هیچ تکنیک، وسیله یا دارویی واحدی وجود ندارد که لکنت را درمان کند. به بسیاری از افرادی که لکنت زبان دارند، گاهی اوقات گفته می شود که “آهسته تر” صحبت کنند یا “فقط آرام باشند”. در حالی که این نکات با بهترین نیت ارائه می شوند، نشان می دهند که لکنت ناشی از اضطراب است و فردی که لکنت دارد اگر به اندازه کافی تلاش کند می تواند لکنت خود را کنترل کند. روان صحبت کردن به این سادگی نیست و افرادی که لکنت دارند باید با یک متخصص گفتاردرمانی کار کنند تا نیازهای ارتباطی فردی خود را برطرف کنند. انتخاب یک متخصص گفتاردرمانی که دارای تخصص و تجربه کافی کار با لکنت زبان باشد یک تصمیم مهم و بسیار فردی است. شما می توانید از مرکز تخصصی درمان لکنت زبان در این خصوص کمک بگیرید.
کاهش اثرات لکنت زبان
در حالی که روش‌های شکل‌دهی روانی بر حذف لکنت متمرکز هستند، سایر گزینه‌های درمانی بر محدود کردن تأثیر آن تمرکز دارند. یکی از روش‌ها که به عنوان اصلاح لکنت شناخته می‌شود، شامل شناسایی و تنظیم ناهماهنگی‌ها در هنگام وقوع است. یک گفتاردرمان با استفاده از اصلاح لکنت به فردی که لکنت دارد کمک می کند تا تنش فیزیکی خود را کاهش دهد، بر ترس خود از صحبت کردن غلبه کند و از ابزارهایی برای نظارت بر گفتار خود استفاده کند.
چه چیزی باعث موفقیت درمان لکنت زبان می شود؟
در نهایت، موفقیت درمان هر فرد با لکنت زبان بستگی به اهداف، احساسات و نگرش او نسبت به لکنت دارد. امروزه اکثر برنامه های درمانی از ترکیبی از روش های شرح داده شده در بالا استفاده می کنند. مهمتر از همه، درمان موفق باید به افرادی که لکنت زبان دارند کمک کند تا بر احساسات منفی خود غلبه کنند، استرس پیرامون صحبت کردن را کاهش دهند، در فعالیت ها شرکت کنند و کیفیت کلی زندگی خود را بهبود بخشند. برای این منظور متخصص گفتاردرمانی راهبردهای مشاوره را بکار می گیرد و آموزش خانواده را در درمان لکنت ترویج می دهد.
پشتیبانی گروه های راهنما
گروه‌های پشتیبانی لکنت زبان می‌توانند اطلاعات کلیدی، محیط و جامعه حمایتی را برای افرادی که لکنت زبان دارند فراهم کنند. مزایای حضور در یک گروه حمایتی شامل توانایی به دست آوردن دیدگاه های جدید در مورد تسلط، صحبت آزادانه بدون قضاوت و کمک به دیگران برای درک لکنت آنها است. بسیاری از افرادی که در گروه‌های حمایتی شرکت می‌کنند، اعتماد به نفس خود را هنگام صحبت کردن افزایش می‌دهند و احساس راحتی می‌کنند که تنها نیستند.
مقاله های مرتبط
گفتاردرمانی در بیش فعالی کودکان
گفتاردرمانی برای لکنت زبان کودکان
نقاط عطف رشد کودک کودک ۱۸ ماهه
تاخیرهای رشدی در کودکان ۳ تا ۵ سال
علائم هشدار دهنده تاخیر کودکان