بیشتر کودکان خردسال بین ۱۱ تا ۱۶ ماهگی راه رفتن را شروع می کنند، اگر چه برخی از آنها ممکن است تا ۱۸ ماهگی راه رفتن را شروع نکنند.

وقتی بازی می‌ کنیم، یاد می ‌گیریم، به همین دلیل است که بازی برای کودکان اوتیسم یک مکمل عالی برای درمان اوتیسم است، به ‌ویژه وقتی صحبت از رشد مهارت‌ های اجتماعی این کودکان باشد.

پیروی از دستورالعمل‌ ها و وادار کردن کودک اوتیسم به یادگیری و پیروی از دستورات، مهارت‌ مهمی برای انجام وظایف مختلف مانند فعالیت‌های روزمره زندگی، وظایف تحصیلی و سازگاری یا تطابق پذیری با محیط‌ های مختلف می باشد.

کودکان اولین کلمات خود را حوالی اولین سال تولدشان می گویند و از آن به بعد شما نمی توانید منتظر بمانید که بعداً چه می گویند. با انجام فعالیت‌های ساده می‌ توانید به کودکتان کمک کنید تا بیشتر بگوید و درباره صحبت کردن بیشتر بیاموزید.

چهار دست و پا راه رفتن یک نقطه عطف حرکتی است که بسیاری از والدین منتظر آن هستند. که در حدود ۹ ماهگی در نوزاد شکل می گیرد و یک راه عالی برای نوزاد برای شروع حرکت به تنهایی است.

آیا کار درمانی جسمی فقط برای ورزشکاران و بزرگسالان است؟ جواب منفی است زیرا کار درمانی جسمی کودکان می تواند به رشد اولیه کودک کمک کند. گاهی اوقات، کودکان و حتی نوزادان نیز نیاز به کاردرمانی جسمی دارند.

وقتی کودک در رشد مهارت های گفتاری و زبانی خود با مشکل مواجه می شود، می تواند منبع نگرانی و ناامیدی برای والدین باشد. خوشبختانه پشتیبانی برای کودکان مبتلا به اختلالات گفتاری در دسترس است.

چگونه بهترین مدرسه خصوصی برای کودکان اوتیسمی را پیدا کنیم؟ بهترین مدرسه برای هر کودک به نیازهای فردی و سبک یادگیری آنها بستگی دارد.

این اختلال بر توانایی فرد در درک اطلاعات و ریاضیات مبتنی بر عدد تأثیر می گذارد. افرادی که دچار اختلال حساب هستند با اعداد و ریاضیات دست و پنجه نرم می کنند زیرا مغز آنها مفاهیم مرتبط با ریاضی را مانند مغز افراد بدون این اختلال پردازش نمی کند.

تأخیر گفتاری و زبانی کودکان دلایل احتمالی مختلفی دارد و برای والدین و مراقبان مهم است که بفهمند اینها چه می‌ توانند باشند و همچنین اینکه چرا ممکن است برای تشخیص و درمان دقیق، یک ارزیابی کامل و حرفه‌ای لازم باشد.

بسیاری از کودکان در برخی مواقع در خواندن، نوشتن یا انجام سایر وظایف مرتبط با یادگیری مشکل دارند. این بدان معنا نیست که آنها ناتوانی های یادگیری دارند.

بسیاری از بزرگسالانی که در دوران کودکی مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) تشخیص داده شده بودند، فکر می کنند علائم آنها ممکن است با بلوغ از بین برود.