هنگامی که کودک شما می تواند به تنهایی بنشیند و با خوشحالی از پهلو به پهلو می غلتد، احتمالاً آماده است تا نشستن از وضعیت خوابیده را بیاموزد.

کلمه «نوروتیپیک» یک اصطلاح غیررسمی است که برای توصیف فردی استفاده می‌شود که عملکردهای مغزش توسط جامعه معمول یا مورد انتظار است.

والدین کودکانی که دارای تأخیر و مشکلات رشد فیزیکی هستند، اغلب برای یافتن بهترین راه برای کمک به فرزندشان در رسیدن به پتانسیل کامل خود تلاش می کنند.

تأخیر رشدی حالتی را توصیف می‌کند که کودکان خردسال در رسیدن به نقاط عطف رشد در زمینه‌های ذهنی و فیزیکی، کندتر از همسالان خود هستند.

درخواست کمک برای دستیابی به نقاط عطف رشد مانند غلت زدن، نشستن، سینه خیز رفتن و راه رفتن برخی از متداول ترین سوالاتی است که ما به عنوان کاردرمانگر کودکان می شنویم.

یکی از رایج ترین درخواست های والدین این است که چگونه راه رفتن مستقل را به کودک آموزش دهیم. هنگامی که جشن تولد یک سالگی کودک می گذرد، برخی  از سوال های اقوام و آشنایان مانند «او هنوز راه نمی رود؟» یا «آیا اولین قدم هایش را برداشته است؟»

برخی از کودکان ممکن است در تسلط بر توانایی های خود مشکل داشته باشند. آنها ممکن است با مهارت های حرکتی ظریف یا درشت، پردازش حسی، توانایی های شناختی و تحصیلی و غیره مشکل داشته باشند.

بسیاری از ما والدین شاهد عادت های کنجکاوی فرزندانمان در لیسیدن اشیایی بوده ایم. این باعث می شود که ما سوال کنیم، “چرا کودک خردسال من همه چیز را می لیسد؟” احساس نگرانی در مورد این رفتار قابل درک است، اما نگران نباشید.

شما برای تشخیص و درمان مشکلات ارتباطی و گفتاری فرزندتان دست به کار شده اید و شروع به مراجعه به یک متخصص گفتار درمانی کرده اید. اولین سوالی که از متخصص خود می پرسید این است که گفتاردرمانی فرزند من چقدر طول می کشد؟

آیا شما والدین یا معلم دانش آموزانی هستید که تفاوت های یادگیری دارند؟ کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی، اختلال روخوانی، اختلال دیکته و سایر اختلالات نسبت به همسالان عادی خود در یادگیری دروس تحصیلی چالش های بیشتری را تجربه می کنند.

کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم معمولاً چالش‌هایی را در رشد اجتماعی خود تجربه می‌کنند که شامل مشکلاتی در رشد مهارت‌های بازی، برقراری ارتباط با دیگران یا بیان احساسات، نیازها و ایده‌های خود به روش‌های مرسوم می باشد.

آماده کردن فرزندتان برای موقعیت‌های ناآشنا و جدید می‌تواند مهیج و دلهره‌آور باشد. این امر به ویژه در مورد کودکی که دارای اختلال طیف اوتیسم است یا با مشکلات حسی دست و پنجه نرم می کند صادق است.