بیماری پارکینسون یک بیماری پیشرونده است که هیچ درمانی ندارد. خوشبختانه چندین گزینه درمانی می‌تواند به مدیریت علائم این بیماری اغلب برای مدت طولانی کمک کند. در واقع میانگین امید به زندگی یک فرد مبتلا به بیماری پارکینسون تقریباً مشابه افرادی است که این بیماری را ندارند. با این حال علائم بیماری پارکینسون می‌تواند فعالیت‌های روزمره زندگی را دشوار کند. در حالی که تجربه همه افراد از این وضعیت منحصر به فرد است، این استراتژی ها ممکن است به افرادی که مبتلا به بیماری پارکینسون هستند کمک کند تا از نظر فیزیکی، عاطفی و اجتماعی با این بیماری کنار بیایند. در این مطلب به بررسی راهکارهای مقابله با بیماری پارکینسون می پردازیم.
مسائل عاطفی بیماری پارکینسون
تشخیص بیماری پارکینسون می تواند برای شما و عزیزانتان ناراحت کننده باشد. ممکن است طیف وسیعی از احساسات را تجربه کنید از جمله می توان به شوک، ناباوری، انکار، خشم، اندوه، ناامیدی و ترس اشاره کرد. اینها چند استراتژی هستند که می توانند به شما کمک کنند تا از نظر عاطفی با تشخیص و همچنین تغییرات در توانایی های فیزیکی و شناختی ناشی از بیماری پارکینسون کنار بیایید:
-خود را در مورد این وضعیت آموزش دهید: یادگیری در مورد این وضعیت می تواند به شما کمک کند خود را از نظر ذهنی برای مراحل پیش رو آماده کنید. همچنین می تواند به شما کمک کند نقش فعالی در سلامت خود داشته باشید تا بتوانید با ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی و مراقبان خود برای بهینه سازی درمان خود همکاری کنید.
-وقت خود را با خانواده و دوستان بگذرانید: به اشتراک گذاشتن احساسات خود با عزیزانتان، گذراندن وقت با آنها، برقراری ارتباط با آنچه نیاز دارید و پذیرش حمایت آنها می تواند به شما در مقابله با این بیماری کمک کند.
-انتظارات خود را واقع بینانه کنید: انتظارات واقع بینانه و تمرکز بر توانایی های خود به جای ناتوانی هایتان می تواند به شما احساس کنترل بدهد و به شما کمک کند تا با پریشانی و ناامیدی که ممکن است با چالش برانگیز شدن فعالیت های روزانه تجربه کنید، کنار بیایید.
-به دنبال درمان باشید: درمان می‌تواند به شما کمک کند تا فعال بمانید و تشخیص را بپذیرید. همچنین می‌تواند به شما در مقابله با احتمال مرگ کمک کند و به شما در حل هرگونه تعارض رابطه کمک کند.
“این استراتژی ها همچنین می تواند به عزیزان شما کمک کند تا با تشخیص بیماری پارکینسون و وضعیت شما کنار بیایند.”
مسائل فیزیکی بیماری پارکینسون
بیماری پارکینسون یک اختلال حرکتی است که با لرزش، سفت شدن ماهیچه ها و حرکات آهسته مشخص می شود. این علائم می تواند فعالیت های معمول مانند حمام کردن، نظافت، لباس پوشیدن، استفاده از توالت، غذا خوردن، راه رفتن و رانندگی را دشوار کند. آنها همچنین می توانند خطر افتادن یا آسیب دیدن خود را افزایش دهند. برای مقابله با علائم فیزیکی این بیماری می توانید اقدامات زیر را انجام دهید:
-فعال بمانید: تا حد امکان از نظر ذهنی و فیزیکی فعال باشید. برای کمک به بهبود قدرت، تعادل و انعطاف پذیری خود تا جایی که می توانید ورزش کنید. برای کمک به جلوگیری از زوال شناختی، با فعالیت‌های محرک ذهنی شرکت کنید.
-برای کارهای روزانه وقت بگذارید: کارهای روزمره ممکن است بیشتر از گذشته طول بکشد، بنابراین از قبل برنامه ریزی کنید و زمان کافی برای تکمیل آنها به خود اختصاص دهید. اگر دارو مصرف می‌کنید قبل از انجام فعالیت‌های چالش‌برانگیز، می‌توانید صبر کنید تا داروی شما خوب عمل کند.
-لباس پوشیدن را ساده کنید: ابزارهای تطبیقی لباس مانند زیپ کش، دکمه های کمکی، بند کفش دسته بلند، وسایل کمکی جوراب و میله های پانسمان می توانند لباس پوشیدن را آسان تر کنند. می توانید به جای ایستادن در حین حمام کردن، نظافت و یا لباس پوشیدن بنشینید. با پیشرفت شرایط، ممکن است به کسی نیاز داشته باشید که در انجام این کارها به شما کمک کند.
-در صورت نیاز از وسایل کمک حرکتی استفاده کنید: اگر در هماهنگی، تعادل یا حرکت مشکل دارید، ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی شما ممکن است استفاده از وسایل کمک حرکتی مانند عصا، واکر یا ویلچر را پیشنهاد دهد. استفاده منظم از آن می تواند به ارائه پشتیبانی مورد نیاز و جلوگیری از سقوط کمک کند.
-خانه‌تان را در دسترس‌تر کنید: با سخت‌تر شدن حرکت، نگه داشتن کلیدهای برق و وسایل مورد استفاده روزانه در دسترس، نصب نرده‌ای روی تختتان برای پشتیبانی و استفاده از صندلی‌ها و صندلی‌های توالت بالا‌آمده می‌تواند مفید باشد
-خانه‌تان را در دسترس‌تر کنید: با سخت‌تر شدن حرکت، نگه داشتن کلیدهای برق و وسایل مورد استفاده روزانه در دسترس، نصب نرده‌ای روی تختتان برای پشتیبانی و استفاده از صندلی‌ها و صندلی‌های توالت بالا‌آمده می‌تواند مفید باشد.
-برای جلوگیری از سقوط اقدامات لازم را انجام دهید: می‌توانید برای جلوگیری از سقوط اقداماتی را انجام دهید، مانند پاک کردن کف از فرش‌ها و موانع، نصب میله‌های دستگیره و تشک‌های ضد لغزش در حمام، روشن نگه داشتن چراغ‌ها در شب، اجتناب از پله‌ها، پوشیدن کفش با کفی مناسب، گرفتن و اجتناب از پوشیدن لباس های گشاد که ممکن است گیر کند.
متخصص کاردرمانی می‌تواند وضعیت شما را ارزیابی کند و گام‌هایی را برای بهبود تحرک، کاهش خطر افتادن و کمک به حفظ استقلال خود تا زمانی که ممکن است پیشنهاد کند.
مسائل اجتماعی بیماری پارکینسون
همانطور که بیماری پارکینسون پیشرفت می کند، می تواند بر روال روزانه و توانایی شما در کار، مدیریت خانه و حفظ یک زندگی اجتماعی تأثیر بگذارد. سازگاری با محدودیت های خود و پذیرش این تغییرات در سبک زندگی می تواند دشوار باشد. حمایت و کمک دوستان و خانواده‌تان می‌تواند به شما کمک کند واقعیت جدید خود را بپذیرید و با آن کنار بیایید. همچنین جستجوی منابع اجتماعی و گروه‌های پشتیبانی می‌تواند مفید باشد. به‌ویژه گروه‌های پشتیبانی می‌توانند اطلاعات، تجربیات و توصیه‌های ارزشمندی را ارائه دهند که می‌تواند به شما و عزیزانتان در مورد طیف گسترده‌ای از مسائل کمک کند.
مراقبت و کمک به بیماران پارکینسون
بیماری پارکینسون می‌تواند از نظر عاطفی برای مراقبین دشوار باشد اما پاداش‌های خود را نیز دارد. در اینجا چند استراتژی وجود دارد که می تواند هنگام مراقبت از فرد مبتلا به بیماری پارکینسون مفید باشد:
-یک روال معمول را حفظ کنید: رعایت یک روال ثابت و سرو کردن وعده های غذایی در زمان مشخص هر روز می تواند به فرد کمک کند تا بداند در هر زمان از روز چه انتظاری دارد.
-کاهش حواس‌پرتی‌های حسی: حذف عوامل حواس‌پرتی مانند سر و صدای پس‌زمینه و تزئینات طرح‌دار یا تکراری می‌تواند به کاهش علائمی مانند سردرگمی، از دست دادن حافظه و مشکلات جهت‌گیری بینایی-فضایی کمک کند.
-با آرامش ارتباط برقرار کنید: با آن فرد آرام و صبورانه صحبت کنید. از تحرک زیاد یا تند گفتن با آنها خودداری کنید، زیرا اگر نتوانند کلماتی را که به دنبال آن هستند برای بیان خود بیابند، ممکن است با پرخاشگری یا بی حوصلگی پاسخ دهند. اگر آنها پاسخگو نیستند از صحبت در مورد آنها به گونه ای خودداری کنید که انگار آنجا نیستند.
-پیوند خود را با آنها حفظ کنید: اگر از یکی از عزیزان مراقبت می‌کنید، محبت خود را به او نشان دهید. در حالی که مراقبت از یک فرد مبتلا به بیماری لاعلاج اغلب شبیه کار است، حفظ پیوند با او و جستجوی شادی های کوچک در رابطه مانند خواندن آهنگ و جوک گفتن نیز مهم است.
-منابع انجمن را کاوش کنید: یافتن منابع انجمن قبل از نیاز به آنها می تواند مفید باشد. سرعت پیشرفت بیماری پارکینسون می تواند برای هر فردی متفاوت باشد بنابراین شناسایی خدمات و منابعی مانند مراجعه به پرستاران، دستیاران بهداشتی در منزل و موسسات آسایشگاه می تواند به شما کمک کند تا برای زمانی که به آنها نیاز دارید آماده باشید.
-علائم و عوارض جانبی را کنترل کنید: بیماری پارکینسون می‌تواند منجر به زوال عقل شود و مراقبت از خود یا مشارکت در مراقبت را برای فرد سخت کند. متخصص کاردرمانی ممکن است به بازخورد عزیزان و مراقبان در مورد علائم و عوارض جانبی داروی بیمار نیاز داشته باشد.
-محدودیت های خود را تعیین کنید: مراقبت از نظر جسمی و عاطفی می تواند خسته کننده باشد بنابراین محدودیت های خود را تعیین کنید و مراقبت از خود را در اولویت قرار دهید.
بر اساس یک مطالعه در سال ۲۰۱۸، علائم شناختی بیماری پارکینسون تأثیر عاطفی بیشتری بر عزیزان و مراقبان نسبت به علائم فیزیکی داشت. با پیشرفت زوال عقل، مراقبان ممکن است احساس غم و اندوه و از دست دادن را تجربه کنند زیرا احساس می کنند که عزیزانشان دیگر خودشان نیستند.
مقاله های مرتبط
چگونه بیماری پارکینسون تشخیص داده می شود؟