اجتناب از تماس چشمی در اوتیسم موضوعی است که بسیاری از والدین دارای کودکان مبتلا به طیف اوتیسم از آن رنج می ‌برند. آیا باید کودک خود را برای توجه به اطرافیان تشویق کنند؟ چگونه می توانند اجتناب از توجه به اطرافیان را بدون ایجاد اضطراب مدیریت کنند؟ چگونه می توانند تماس چشمی را در کودک خود تقویت کنند؟ این سؤالات و سایر سؤالات مانند آنها اغلب با یک دیدگاه محدود و عصبی مورد بررسی قرار می گیرند. جامعه برای برقراری ارتباط، نشان دادن علاقه و تسهیل ارتباطات، ارزش بالایی برای تماس چشمی قائل است. با این حال، بسیاری از افراد اوتیستیک تماس چشمی را چالش برانگیز می دانند، زیرا ممکن است آن را از نظر اجتماعی جذاب یا مهم تلقی نکنند.

این مقاله ارتباط چشمی ضعیف و عدم توجه کودک به اطرافیانش را به عنوان نشانه ای از اوتیسم بررسی می کند، چالش هایی را که کودکان مبتلا به اوتیسم با آن روبرو هستند مورد بحث قرار می دهد و توصیه هایی برای والدین و کودکان ارائه می دهد تا تماس چشمی را به راحتی مدیریت کنند.

آیا اجتناب از تماس چشمی نشانه اوتیسم است؟

بر اساس گزارش انجمن روانپزشکی آمریکا، فقدان تماس چشمی از علائم اوتیسم است که اغلب در اوایل والدین و متخصصان مراقبت های بهداشتی متوجه آن می شود. یک مطالعه نشان داد که نوزادانی که بعداً به اوتیسم مبتلا شدند، در مقایسه با نوزادان معمولی از دو ماهگی علاقه کمتری به برقراری تماس چشمی نشان دادند.

تصور می شود که این عدم علاقه به تماس چشمی یکی از اولین نشانه های اوتیسم است. جالب توجه است، این مطالعه همچنین نشان داد که هر چه علاقه کودک به تماس چشمی در دو سال اول کاهش یابد، در آینده با مشکلات بیشتری در تعاملات اجتماعی مواجه می شود.

مطالعه دیگری نشان داد که کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است در واقع زمانی که از آنها خواسته می شود به مناطق خاصی مانند چشم ها برای مدت طولانی نگاه کنند. این ممکن است نشان دهد که آنها از تماس چشمی اجتناب نمی کنند زیرا نمی توانند یا نمی خواهند، بلکه به این دلیل که اهمیت آن را درک نمی کنند.

با این حال، توجه به این نکته مهم است که همه کودکانی که از تماس چشمی اجتناب می‌کنند مبتلا به اوتیسم نیستند. این می تواند به دلیل کمرویی، اضطراب، مشکلات شنوایی یا تفاوت های فرهنگی باشد. درک اینکه چرا تماس چشمی برای افراد مبتلا به اوتیسم چالش برانگیز است، هنوز یک سوال پیچیده است که محققان در تلاش برای حل آن هستند.

چرا افراد اوتیستیک تماس چشمی برقرار نمی کنند؟

برخی از مردم فکر می کنند که کودکان مبتلا به اوتیسم از نگاه کردن به چشمان دیگران اجتناب می کنند، زیرا آنها را ناراحت می کند، در حالی که برخی دیگر فکر می کنند که آن را چندان مهم نمی دانند.

یک ایده، به نام “نظریه بیزاری از نگاه“، نشان می دهد که افراد مبتلا به اوتیسم زمانی که مجبور به برقراری تماس چشمی هستند، احساس اضطراب یا تهدید می کنند. برخی از مطالعات نشان می دهد که مغز آنها به شدت به تماس چشمی واکنش نشان می دهد، که ممکن است این نظریه را تایید کند.

ایده دیگری که “نظریه بی تفاوتی نگاه” نامیده می شود، نشان می دهد که افراد مبتلا به اوتیسم ارتباط چشمی را جالب یا مهم نمی دانند. بر اساس تحقیقات اخیر، مغز آنها به تماس چشمی واکنش چندانی نشان نمی دهد.

یک مطالعه نشان داد که اضطراب در مورد تماس چشمی ممکن است با بزرگتر شدن کودکان مبتلا به اوتیسم به جای اینکه چیزی باشد که با آن متولد شده اند ایجاد شود. این می تواند توضیح دهد که چرا کودکان خردسال مبتلا به اوتیسم ممکن است از تماس چشمی آزار ندیده، اما بزرگترها ممکن است از آن اجتناب کنند.

بنابراین، والدین برای بهبود تماس چشمی در کودکان اوتیسم چه کاری می توانند انجام دهند؟ برای کمک به درک ارزش تماس چشمی بدون ایجاد استرس، والدین می توانند به جای نگرانی بیش از حد در مورد انتظارات جامعه، روی کودک تمرکز کنند.

چگونه می توانید تماس چشمی را بدون اجبار تشویق کنید؟

حتی اگر بی تفاوتی یا بیزاری کودک نسبت به تماس چشمی و توجه به اطرافیان را بشناسیم و به او احترام بگذاریم، جامعه تماس چشمی را برای هدایت موقعیت های اجتماعی تشویق می کند. به همین دلیل، مهم است که به کودک کمک کنید اهمیت تماس چشمی را درک کند و به طور منظم تمرین کند؛

اهمیت تماس چشمی را توضیح دهید.

برای توضیح برخی از اصول اولیه تماس چشمی از زبان تشویقی و ساده استفاده کنید. در اینجا مواردی وجود دارد که می توانید به آنها اشاره کنید:

-معلمان ممکن است نیاز به تماس چشمی داشته باشند تا مطمئن شوند که کودک گوش می دهد یا توجه می کند.

-تماس چشمی نشانه های اجتماعی مهمی را ارائه می دهد. هنگام توضیح دادن این موضوع به فرزندتان، درک طبیعی خود را فراموش کنید. آنها ممکن است از اینکه چگونه یک نگاه مستقیم می تواند نشان دهنده علاقه، توجه یا انتظار باشد بی اطلاع باشند

-همچنین می ‌توانید نقش مهم تماس چشمی در ارتباطات غیرکلامی را توضیح دهید. به این اشاره کنید که چگونه مردم ارتباط چشمی ثابت را نشانه ای از علاقه یا درگیر شدن فرد در گفتگو می دانند.

به طور منظم در موقعیت های روزمره تمرین کنید.

در حالی که کودک شما ممکن است اهمیت تماس چشمی را درک نکند (به ویژه در سنین پایین)، این رفتار را می توان از طریق تمرین و تحسین آموخت.

به آرامی شروع کنید، به خصوص اگر کودک شما مردد به نظر می رسد. اگر فرزند شما موفق شد به جایی در ناحیه چشم نگاه کند، تحسین کنید و تماس چشمی کامل برقرار کنید.

سعی کنید تماس چشمی را زمانی که کودکتان آرام است تمرین کنید. زمان عالی زمانی است که آنها در مورد چیزی که به آنها علاقه دارد ارتباط برقرار کنند. اگر به آنچه که آنها سعی می کنند با نگاه مستقیم و علاقه مند ارتباط برقرار کنند توجه کنید، دقیقاً رفتاری را که تشویق می کنید الگو می کنید.

وقتی فرزندتان احساس راحتی بیشتری می کند و هنگام برقراری ارتباط به چشمان شما نگاه می کند، لبخند بزنید، تحسین کنید و به او بگویید که وقتی با شما در ارتباط است چقدر آن را دوست دارید.

به فرزندتان کمک کنید تا بفهمد وقتی روبه روی شماست و به چشمان شما نگاه می کند، صدای او را بهتر می شنوید و درک می کنید.

زمان عالی برای این تمرین زمانی است که از شما چیزی می خواهند و به او می گویید چقدر دوست دارید به چشمان زیبای او نگاه کنید.

اوتیسم و اجتناب از تماس چشمی

وقتی متوجه می شویم که کودکان مبتلا به اوتیسم به تماس چشمی بی اهمیت هستند، مدیریت انتظاراتمان آسان تر می شود. با صبر و درک می توان تماس چشمی را آموخت و تمرین کرد. یک کودک خردسال مبتلا به اوتیسم که از انگیزه اجتماعی پشت تماس چشمی آگاه می شود، ممکن است برای کسب این مهارت الهام بگیرد. این ممکن است کمی از اضطراب بسیاری از کودکان را در آینده کاهش دهد.

سوالات رایج در زمینه فقدان تماس چشمی اوتیسم

آیا تحریک چشم در اوتیسم رایج است؟

بله، تحریک چشم، یا حرکات مکرر چشم، می تواند در اختلال طیف اوتیسم رایج باشد. این رفتاری است که برخی افراد برای خودتنظیمی حسی یا تسکین خود از آن استفاده می کنند. 

آیا باید تماس چشمی کودکان اوتیستیک را اجبار کرد؟

تماس چشمی اجباری در کودکان اوتیستیک می تواند باعث استرس و اضطراب شود، زیرا برخی ممکن است آن را ناراحت کننده یا بی اهمیت بدانند. بهتر است به جای تحمیل انتظارات اجتماعی، بر درک نیازها و ترجیحات فردی آنها تمرکز کنید.

آیا تماس چشمی برای افراد اوتیستیک دردناک است؟

تماس چشمی می تواند برای برخی از افراد اوتیستیک ناراحت کننده باشد، زیرا ممکن است باعث ایجاد احساس اضطراب یا استرس شود. با این حال، تماس چشمی برای همه افراد اوتیستیک دردناک نیست، زیرا ترجیحات در بین افراد متفاوت است.

چرا کودک من از تماس چشمی اجتناب می کند؟

ممکن است کودک شما از تماس چشمی خودداری کند زیرا آن را ناراحت کننده می داند یا به این دلیل که آن را مهم نمی بیند.

آیا نوزادان اوتیسمی تماس چشمی برقرار می کنند؟

نوزادان اوتیسمی ممکن است از تماس چشمی اجتناب کنند، اما دلایل پشت این رفتار هنوز در میان محققان مورد بحث است. برخی از تئوری ها نشان می دهد که آنها آن را ناراحت کننده می دانند، در حالی که برخی دیگر پیشنهاد می کنند که آنها به سادگی آن را مهم نمی دانند.