تحقیقات یک علت واحد برای اوتیسم پیدا نکرده است. با این حال عوامل ژنتیکی و عوامل محیطی – مانند قرار گرفتن در معرض آفت کش‌ها قبل از تولد یا اختلالات سیستم ایمنی مادر – ممکن است در ایجاد آن نقش داشته باشند. عوامل ژنتیکی شامل انواع ژنی است که برخی افراد آن را از والدین خود به ارث می برند. این تضمین نمی کند که کودک مبتلا به اوتیسم باشد، اما ممکن است احتمال وقوع آن را افزایش دهد. عوامل محیطی ممکن است شامل قرار گرفتن در معرض برخی عفونت ها یا داروها در دوران بارداری، وزن بسیار کم هنگام تولد، چاقی مادر و سن بالاتر والدین در زمان لقاح باشد. با این حال تحقیقات بیشتری برای تأیید این موارد ضروری است. این مقاله در مورد چیستی اوتیسم، تحقیقات مداوم در مورد توسعه آن، برخی از افسانه های رایج تر در مورد علل آن و موارد دیگر بحث می کند.
اوتیسم چیست؟
اوتیسم یک وضعیت عصبی رشدی است که بر نحوه برقراری ارتباط، یادگیری، تفکر، رفتار و تعامل فرد با دیگران تأثیر می گذارد. افراد در هر سن، جنس و نژادی ممکن است به اوتیسم مبتلا شوند. اوتیسم یک اختلال طیفی است، به این معنی که افراد اوتیستیک می توانند طیف گسترده ای از علائم، نقاط قوت، مهارت ها و نیازهای حمایتی داشته باشند. جامعه مراقبت های بهداشتی اکنون از واژه طیف اختلال طیف اوتیسم برای اشاره به هر کسی که در این طیف قرار می گیرد استفاده می کند.
به طور معمول، علائم تشخیص اوتیسم در اوایل دوران کودکی ظاهر می شود. آنها می توانند شامل مشکلات ارتباطی، چالش های تعامل اجتماعی و رفتارهای تکراری باشند. برخی از افراد اوتیستیک می توانند فعالیت های روزمره خود را به طور مستقل انجام دهند، در حالی که برخی دیگر ممکن است به حمایت قابل توجهی نیاز داشته باشند.
هیچ آزمایش پزشکی برای تعیین اینکه آیا یک فرد اوتیستیک است یا خیر وجود ندارد. پزشکان از نظارت بر رشد و غربالگری برای تشخیص استفاده می کنند و اغلب می توانند کودک را تا سن ۲ سالگی تشخیص دهند. با این حال، برخی از افراد اوتیستیک تا زمانی که به سنین نوجوانی یا حتی بزرگسالی نرسند، تشخیص داده نمی شوند.
چه چیزی باعث اوتیسم می شود؟
محققان یک علت واحد برای اوتیسم پیدا نکرده اند. چندین عامل می تواند در توسعه آن نقش داشته باشد. آنها عبارتند از:
-داشتن یک خواهر یا برادر دوقلو یا بزرگتر مبتلا به اوتیسم
-سن بالاتر والدین در زمان لقاح
-اختلالات رشد مغز در مراحل اولیه رشد
-زایمان زودرس
بسیاری از تحقیقات در مورد اوتیسم نشان می دهد که ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی باعث ایجاد آن می شود.
عوامل ژنتیکی
طی چند دهه اخیر، افزایش قابل توجهی در تحقیقات ژنتیک اوتیسم وجود داشته است. در طی آن زمان، دانشمندان دریافتند که اختلال طیف اوتیسم بسیار قابل به ارث بردن است. این بدان معنی است که ژنتیک نقش زیادی در توسعه آن دارد. به عنوان مثال، یک مطالعه در سال ۲۰۱۹ با بیش از ۲ میلیون نفر در پنج کشور، وراثت پذیری اختلال طیف اوتیسم را تقریباً ۸۰ درصد تخمین زد.
محققان همچنین دریافته اند که انواع ژن های خاص می توانند در خطر ابتلا به اوتیسم نقش داشته باشند. گونه های ژنی تغییر دائمی در توالی DNA است که یک ژن را می سازد. برخی از انواع ژن ها از والدین فرد می آیند، در حالی که برخی دیگر می توانند در طول زندگی فرد ایجاد شوند. هیچ دلیل بالینی برای انجام آزمایش های معمول برای انواع ژن های رایج وجود ندارد، زیرا بسیاری از افراد آن ها را دارند و به طور قابل اعتمادی پیش بینی نمی کنند که یک فرد اوتیستیک خواهد بود. با این حال، تعداد فزاینده ای از گونه های ژنی نادری وجود دارد که پزشکان می توانند به دنبال آنها باشند. آزمایش برای آنها می تواند منبع قابل اعتماد بالقوه:
-به مردم درک بهتری از دلیل ابتلای خود یا فرزندشان به اوتیسم بدهید.
-تشخیص زودهنگام را تقویت می کند و به افراد امکان می دهد زودتر از آنها حمایت کنند.
-افزایش کیفیت مراقبت های بهداشتی که فرد دریافت می کند.
با این حال آزمایش ژنتیک با برخی مشکلات بالقوه نیز همراه است، از جمله:
-مشکل در تفسیر یافته ها: گونه های ژنی نادری که با اوتیسم ارتباط دارند، تضمینی برای ابتلای فرد به اوتیسم یا راهی برای پیش بینی شدت علائم نیست.
-منفی های کاذب: اگر پزشک نتواند یک نوع شناخته شده را تشخیص دهد، این اتفاق می افتد. این ممکن است به این معنی باشد که کودک تشخیص درستی دریافت نمی کند.
-نگرانی های اخلاقی: ترس قابل توجهی در میان اعضای جامعه اوتیسم وجود دارد که دانشمندان بتوانند از آزمایش ژنتیکی برای اوتیسم به عنوان اولین گام برای پاک کردن آن استفاده کنند. این به عنوان اصلاح نژاد شناخته می شود.
فاکتورهای محیطی
محققان چندین عامل محیطی را شناسایی کرده اند که ممکن است در ایجاد اوتیسم نقش داشته باشد، از جمله:
-عفونت های باکتریایی و ویروسی در دوران بارداری
-خود ایمنی مادر
-استفاده از برخی داروها در دوران بارداری (مانند والپروئیک اسید، مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین)
-سموم زیست محیطی از جمله آلودگی هوا، فلزات سنگین و آفت کش ها
-چاقی مادر یا دیابت
-سن والدین در زمان لقاح
-تولد بسیار زودرس و وزن کم هنگام تولد
ذکر این نکته ضروری است که برخی از مطالعات در مورد این عوامل نتایج تا حدودی گیج کننده دارند. به عنوان مثال، یک مطالعه قدیمی در سال ۲۰۱۰ در دانمارک هیچ ارتباطی بین عفونت مادر و معیارهای تشخیصی اختلال طیف اوتیسم با بررسی کل دوره بارداری پیدا نکرد.
با این حال، محققان ارتباطی بین تشخیص اختلال طیف اوتیسم و افراد حامله ای که در سه ماهه اول به دلیل عفونت های ویروسی در بیمارستان بستری شده اند و باردارهایی که در سه ماهه دوم عفونت های باکتریایی داشتند، پیدا کردند.
به طور مشابه در سال ۲۰۱۲، مطالعه ای شواهد کمی از ارتباط بین اختلال طیف اوتیسم و بیماری های عفونی رایج یا تب در دوران بارداری پیدا کرد. با این حال، اگر والدینی که در دوران بارداری خود به آنفولانزا (آنفولانزا) یا تب طولانی مدت مبتلا باشند، خطر ابتلا به اختلال طیف اوتیسم افزایش می یابد. تحقیقات بیشتری برای درک بهتر نقش عوامل محیطی ضروری است.
افسانه ها در مورد علت اوتیسم
در حالی که محققان هنوز در حال یادگیری علت های اوتیسم هستند، می دانند که تعدادی از افسانه ها در مورد علل آن نادرست هستند. آنها عبارتند از:
فرزند پروری و بی توجهی
در اواسط قرن بیستم، هم عموم مردم و هم جامعه پزشکی به طور گسترده بر این باور بودند که بی توجهی به کودکان علت اوتیسم است.
لئو کانر در مقاله خود در سال ۱۹۴۳، اختلالات اوتیسم در تماس عاطفی، بی توجهی به فرزند پروری را به عنوان علت اوتیسم معرفی کرد. والدین سرد و از راه دور – به ویژه از طرف مادران – به توضیحی برای اینکه چرا برخی از کودکان دچار مشکلات رفتاری و عاطفی می شوند تبدیل شد.
برونو بتلهایم در زمان مدیریت مدرسه ارتوژنیک برای کودکان مشکل دار، از این نظریه «فرزند پروری» حمایت می کرد و حتی در کتاب خود در سال ۱۹۶۷، «دژ خالی: اوتیسم نوزادی و تولد خود»، کودکان اوتیستیک را با زندانیان اردوگاه کار اجباری مقایسه کرد.
زمانی که در دهه های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰، محققان شروع به کشف توضیحات ژنتیکی و محیطی کردند، جامعه پزشکی این نظریه را کنار گذاشت.
واکسن MMR
افسانه دیگر در مورد اوتیسم این است که واکسن سرخک، اوریون و سرخجه (MMR) می تواند باعث آن شود. این ایده زمانی به وجود آمد که لانست مقاله ای را که اکنون به شدت مورد انتقاد قرار گرفته توسط دکتر اندرو ویکفیلد و همکارانش در سال ۱۹۹۸ منتشر کرد.
در این مقاله ۱۲ کودک مبتلا به علائم روده ای و اختلال پسرفت رشد – که زمانی است که کودک مهارت هایی را کسب می کند اما دوباره آنها را از دست می دهد – برجسته شده است. والدین هشت تن از کودکان این از دست دادن مهارت را به واکسن MMR نسبت دادند.
ویکفیلد سپس با بیان اینکه “محرک های محیطی” مسئول تغییرات در سلامت و رفتار هستند، اشاره کرد که واکسن MMR مقصر است.
این باعث شد که بسیاری از والدین و مراقبان اعتماد خود را به واکسن MMR از دست بدهند، به این معنی که بسیاری از کودکان حفاظتی را که این واکسن در برابر سه بیماری بالقوه کشنده ارائه می دهد، به دست نیاوردند. آژانس حفاظت از سلامت بریتانیا کاهش واکسیناسیون MMR را با شیوع گسترده سرخک در سال‌های ۲۰۰۸ و ۲۰۰۹ مرتبط دانست.
با این حال تعدادی نقص در مقاله ویکفیلد وجود دارد. اولاً، هشت نفر تعداد بسیار کمی از کودکان برای استناد به این فرضیه است. همچنین شواهدی وجود دارد که نشان می دهد ویکفیلد با دقت کودکانی را که روی آنها تمرکز کرده انتخاب کرده است و اینکه بخشی از بودجه تحقیقات از سوی وکلایی تامین شده است که به والدین کمک می کردند تا از تولیدکنندگان واکسن شکایت کنند.
این نشان می دهد که ممکن است تحقیقات ویکفیلد و همکارانش مغرضانه بوده باشند. منابع مالی همچنین در اثبات اینکه واکسن‌ها مسئول علائم کودکان هستند، علاقه خاصی داشتند. در نتیجه، لانست مقاله ویکفیلد را در سال ۲۰۱۰ پس گرفت.
از آن زمان تاکنون، چندین مطالعه هیچ مدرکی مبنی بر ارتباط بین واکسیناسیون MMR و اوتیسم، حتی در کودکانی که احتمال ابتلا به آن زیاد است، پیدا نکرده اند.
آیا اوتیسم شایع تر شده است؟
با توجه به مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری، شیوع گزارش شده اختلال طیف اوتیسم در طول سال ها افزایش یافته است. با این حال، افزایش شیوع گزارش شده لزوماً به این معنی نیست که خود اوتیسم در حال شایع تر شدن است. تشخیص های بیشتر می تواند نتیجه موارد زیر باشد:
-تغییرات در تعریف بالینی اوتیسم
-افزایش آگاهی از اوتیسم
-تاکید بر تشخیص زودهنگام افزایش یافته است تا افراد بتوانند زودتر حمایت دریافت کنند.
این عوامل ممکن است به این معنی باشد که پزشکان برای شناسایی اوتیسم مجهزتر هستند و در نتیجه موارد ابتلا به آن افزایش می یابد. همچنین ممکن است افزایش واقعی در تعداد افراد اوتیستیک وجود داشته باشد، اما دشوار است که بدانیم آیا چنین است یا خیر.
شبکه نظارت بر اوتیسم و ناتوانی‌های رشدی، برنامه ای با بودجه مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها که داده‌ها را برای درک بهتر تعداد و ویژگی‌های کودکان مبتلا به اوتیسم ردیابی می‌کند، گزارش می دهد که:
-تقریباً از هر ۴۴ کودک (سن ۸ سال) یک نفر در سال ۲۰۱۸ تشخیص اختلال طیف اوتیسم را دریافت کرد، اما گزارش قبلی از منابع معتبر ۱ کودک از هر ۵۹ کودک در سال ۲۰۱۴ بود.
-کودکان متولد شده در سال ۲۰۱۴ در مقایسه با کودکان متولد شده در سال ۲۰۱۰، ۵۰ درصد بیشتر احتمال دارد که تشخیص اختلال طیف اوتیسم یا طبقه بندی آموزش ویژه اوتیسم را تا سن ۴ سالگی دریافت کنند.
صحبت پایانی
تحقیقات کنونی از منابع معتبر نشان می دهد که ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی ممکن است شانس فرد را برای برآورده کردن معیارهای اوتیسم افزایش دهد. اینها ممکن است شامل انواع ژنتیکی خاص، سن والدین بزرگتر، زایمان زودرس و موارد دیگر باشد. با این حال، محققان هنوز در حال یادگیری در مورد علل احتمالی هستند. افسانه های زیادی در مورد علت اوتیسم وجود دارد. در طول سال ها، دانشمندان بسیاری از این افسانه ها را رد کرده اند. این ادعا که واکسن های MMR یا نادیده گرفته شدن دوران کودکی مسئول اوتیسم هستند، منبع معتبری بر اساس علم پزشکی نیست. شما می توانید برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد دانش روز دنیا در خصوص این اختلال از طریق مرکز تخصصی درمان اوتیسم با ما همراه باشید.