آیا کودکان مبتلا به فلج مغزی می توانند راه بروند؟ چطور می توان شانس راه رفتن کودکان سی پی را افزایش دهیم؟ فلج مغزی طیفی از اختلالات حرکتی مختلف را توصیف می کند که می تواند بر حرکت، تعادل، وضعیت بدنی و هماهنگی تأثیر بگذارد. در نتیجه توانایی راه رفتن در درجه اول به محل و شدت اختلالات حرکتی فرد بستگی دارد. با این حال بسیاری از افراد مبتلا به فلج مغزی می توانند راه بروند یا یاد بگیرند که توانایی راه رفتن خود را بهبود بخشند. برای کمک به درک توانایی راه رفتن در افراد مبتلا به سی پی در این مقاله به بحث خواهیم پرداخت.
آیا افراد مبتلا به فلج مغزی می توانند راه بروند؟
بله بسیاری از افراد مبتلا به فلج مغزی می توانند راه بروند. در واقع بیش از نیمی از افراد مبتلا به فلج مغزی می‌توانند به تنهایی و بدون وسایل کمکی حرکتی مانند واکر یا عصا راه بروند. فلج مغزی می تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد و نواحی مختلف بدن را تحت تاثیر قرار دهد. به طور معمول افراد مبتلا به سی پی که قادر به راه رفتن هستند، اختلالات حرکتی خفیف تا متوسط در پاهای خود دارند. اغلب این اختلالات حرکتی با کمک کاردرمانی جسمی، ارتزها، شل‌کننده‌های عضلانی یا تزریق بوتاکس کنترل می‌شوند.
در حالی که راه رفتن می تواند یک هدف واقعی برای بسیاری از افراد مبتلا به فلج مغزی باشد اما همیشه امکان پذیر نیست. با این حال درک این نکته ضروری است که بسیاری از افراد مبتلا به فلج مغزی حتی با استفاده از وسایل کمک حرکتی یا ویلچر هنوز هم می توانند عملکردی داشته باشند و کیفیت زندگی بالایی داشته باشند. با یادگیری تکنیک های تطبیقی برای به حداکثر رساندن استقلال عملکردی، افراد مبتلا به سی پی می توانند زندگی رضایت بخشی داشته باشند.
در بخش بعدی نحوه طبقه بندی توانایی های عملکردی در بین افراد مبتلا به سی پی را مورد بحث قرار خواهیم داد.
طبقه بندی توانایی راه رفتن در افراد مبتلا به فلج مغزی
شدت فلج مغزی اغلب از طریق سیستم طبقه‌بندی عملکرد حرکتی درشت (GMFCS) اندازه‌گیری می‌شود. این شامل ۵ سطح است که سطح ۱ خفیف ترین و سطح ۵ شدیدترین است. به طور کلی کودکان با سطوح ۱ و ۲ GMFCS قادر به راه رفتن مستقل هستند. در مقابل کودکان مبتلا به سطوح ۳ و ۴ GMFCS در توانایی راه رفتن محدودتر هستند و نیاز به استفاده از وسایل کمک حرکتی برای راه رفتن در مسافت های کوتاه دارند. افراد مبتلا به GMFCS سطح ۵ دارای اختلالات حرکتی بسیار شدید هستند و برای حرکت به صندلی چرخدار با کمک مراقب متکی هستند.
این مطالعه پایداری سطوح GMFCS را در ۶۱۰ کودک مبتلا به سی پی ارزیابی کرد. در حالی که ۷۳ درصد از کودکان در طول مدت مطالعه در سطح اولیه GMFCS خود باقی ماندند، ۲۷ درصد پس از ارزیابی در تاریخ بعدی مجدداً طبقه بندی شدند. این نشان می دهد که در حالی که سطوح GMFCS به طور کلی ثابت هستند ولی می توانند تغییر کنند و امکان بهبودی وجود دارد. شایان ذکر است که بیشتر پیشرفت‌ها در سطح GMFCS در کودکان زیر ۵ سال دیده می‌شود. این امر اهمیت مداخله زودهنگام در مدیریت فلج مغزی را نشان می‌دهد.
در ادامه مداخلاتی را مورد بحث قرار خواهیم داد که می تواند به افراد مبتلا به فلج مغزی کمک کند تا عملکرد حرکتی خود را بهبود بخشند.
نحوه بهبود راه رفتن در بیماران فلج مغزی
مغز می‌تواند از نوروپلاستیسیته (توانایی سیستم عصبی مرکزی برای سازماندهی مجدد خود) برای ایجاد تغییرات انطباقی و بهبود عملکردهای حرکتی استفاده کند. با تحریک مداوم مغز از طریق تکرار کار خاص، افراد مبتلا به فلج مغزی ممکن است بتوانند راه رفتن خود را بهبود بخشند. در زیر به ۵ مداخله موثر می پردازیم که می تواند به افراد مبتلا به فلج مغزی کمک کند تا تحرک خود را بهبود بخشند.
۱. اسپاستیسیتی را مدیریت کنید: بیش از ۸۰ درصد از افراد مبتلا به فلج مغزی دارای فلج مغزی اسپاستیک هستند که با تون عضلانی بالا (اسپاستیسیته) مشخص می شود. به طور کلی زمانی که فرد مبتلا به فلج مغزی بصورت غیرطبیعی راه می‌رود به این دلیل است که اسپاستیسیتی زانو، لگن یا مچ پا را به سمت خاصی می‌کشد. اگر به درستی مدیریت نشود، اسپاستیسیتی می تواند در طول زمان پیشرفت کند و توانایی راه رفتن را به خطر بیاندازد.
درمان‌های اسپاستیسیته مانند بوتاکس یا شل‌کننده‌های عضلانی می‌توانند به طور موقت به تسکین تون عضلانی بالا کمک کنند تا افراد بتوانند روی کاردرمانی خود تمرکز کنند و احتمالاً بهبودهای طولانی‌مدت بیشتری داشته باشند.
۲. به کاردرمانی بروید: در کاردرمانی کودکان می‌توانند تمرین‌هایی را بیاموزد تا در درازمدت به بهبود تحرک آنها کمک کند. یک کاردرمان توانایی های عملکردی آنها را ارزیابی می کند و یک رژیم ورزشی شخصی ایجاد می کند تا دامنه حرکتی را به حداکثر برساند، ماهیچه های سفت را طویل تر کند و ماهیچه های کم استفاده را تقویت کند. تمرین راه رفتن نوعی کاردرمانی است که بر بهینه سازی عملکرد راه رفتن تمرکز دارد. می تواند شامل تمرینات و تجهیزات مختلف باشد به عنوان مثال افراد می توانند در هنگام راه رفتن روی تردمیل از تسمه ای استفاده کنند که به حفظ وزن بدن آنها کمک می کند. این به کاهش فشار وارد شده به مفاصل کمک می کند تا افراد بتوانند روی استفاده از فرم صحیح تمرکز کنند.
به طور مشابه برخی از کاردرمانگران ممکن است آب درمانی را تشویق کنند. شناور بودن آب می تواند راه رفتن مناسب را آسان تر کند و مقاومت در برابر آب می تواند به تقویت بیشتر ماهیچه های کم استفاده کمک کند.
به همان اندازه که شرکت در کاردرمانی مهم است، لزوم ادامه کار بر روی مهارت های آموخته شده در درمان از طریق یک برنامه ورزشی خانگی است. انتقال به زندگی روزمره برای بهبود راه رفتن عملکردی در دراز مدت ضروری است. تحریک مداوم مغز از طریق حرکات بسیار تکراری و مخصوص کار می تواند به ارتقای سازماندهی مجدد مدار در مغز برای کاهش دائمی اسپاستیسیتی و بهبود الگوهای حرکتی کمک کند.
۳. از ارتز استفاده کنید: ارتزها مانند بریس‌ها، گچ‌گیری‌ها و آتل‌ها وسایل پوشیدنی هستند که به حمایت از تراز مناسب اسکلتی عضلانی کمک می‌کنند. از آنجایی که افراد مبتلا به فلج مغزی تون عضلانی غیرطبیعی را تجربه می‌کنند، پوشیدن ارتز می‌تواند حمایت اضافی لازم را برای کاهش وضعیت بدنی نامناسب تامین کند، عضلات سفت را به آرامی طویل کند و حرکات ناخواسته را محدود کند.
در حالی که عملکرد بسیار مهم است، شکل بدنی خوب برای جلوگیری از بدتر شدن عملکرد طولانی مدت ضروری است. با تمرکز بر حفظ فرم صحیح، افراد مبتلا به فلج مغزی می توانند تحرک طولانی مدت بهتری را تقویت کنند.
۴. به دنبال مداخله زودهنگام باشید: عادات با تقویت مسیرهای عصبی در مغز از طریق تمرینات بسیار تکراری و خاص شکل می گیرند. هرچه زودتر به دنبال گزینه‌های مدیریت فلج مغزی باشید، الگوهای حرکتی غیرطبیعی (که منجر به عادت‌های ضعیف می‌شوند) زمان کمتری برای ایجاد دارند. علاوه بر این مغزهای جوان‌تر دارای سطوح انعطاف‌پذیری بیشتری هستند به این معنی که یادگیری عادات جدیدی که می‌تواند جایگزین عادات مضر شود، برای کودکان آسان‌تر از بزرگسالان است.
۵. خودت را به چالش بکش: سیم کشی مجدد مغز برای بهبود راه رفتن فرزندتان یک شبه اتفاق نمی افتد. برای ارتقای سازگاری های عصبی هزاران تکرار لازم است، بنابراین اعتماد به این فرآیند و ادامه تمرین ضروری است. انگیزه کودک یک عامل تعیین کننده اصلی در رشد توانایی های حرکتی پایه در کودکان مبتلا به سی پی در نظر گرفته می شود. بدون مشارکت کودکان به راحتی می توانند انگیزه خود را از دست بدهند.
یکی از موثرترین راه‌ها برای ارتقای مشارکت این است که مطمئن شوید که فرزندتان به طور مداوم در چالش است. هر چه یک فرد درگیرتر باشد، احتمال بیشتری دارد که به انجام تکرارهایی که برای بهبود نیاز دارد، ادامه دهد. اگر مطمئن نیستید که چگونه تمرینات خود را چالش‌برانگیزتر کنید، دستگاه‌های توانبخشی تعاملی می‌توانند به شما کمک کنند.
درمان خانگی کاردرمانی در منزل یک برنامه ورزشی توانبخشی است که برای ایجاد انگیزه در افراد مبتلا به بیماری‌های عصبی مانند فلج مغزی برای بهبود تحرکشان طراحی شده است. کاربران را تشویق می کند تا تعداد زیادی از تمرینات درمانی را انجام دهند، که کلید ارتقای تغییرات تطبیقی در مغز است. کاردرمانی در منزل همچنین با سطح توانایی فرد سازگار می شود تا اطمینان حاصل کند که آنها به اندازه کافی به چالش کشیده می شوند. هرچه افراد مبتلا به فلج مغزی بیشتر با استفاده از عضلات آسیب دیده خود تمرین کنند، مسیرهای مغز قوی‌تر می‌شوند و حرکات طبیعی بیشتری را احساس می‌کنند.
راه رفتن کودکان با فلج مغزی: نکات کلیدی
فلج مغزی یک ناتوانی حرکتی است که ممکن است بر توانایی راه رفتن فرد تأثیر بگذارد. شدت و محل آسیب مغزی بر میزان شدید اختلالات حرکتی و مناطقی از بدن تأثیر می گذارد. خوشبختانه عملکردهای تحت تأثیر فلج مغزی را می توان از طریق تحریک مکرر سازماندهی و بهبود بخشید. به لطف ویژگی های بسیار سازگار مغز، همیشه امیدی برای بهبود وجود دارد. شما می توانید از طریق شماره های درج شده روی سایت با بهترین مرکز درمان فلج مغزی تماس حاصل فرمایید.
مقاله های مرتبط
آیا فلج مغزی قابل پیشگیری است؟
نیاز های غذایی در کودکان فلج مغزی
بهترین دکتر متخصص فلج مغزی کودکان
مواردیکه در مورد فلج مغزی باید بدانیم؟
نحوه مراقبت از کودکان مبتلا به فلج مغزی
کاردرمانی برای بزرگسالان مبتلا به فلج مغزی
فلج مغزی:محققان شواهدی از دلایل ژنتیکی را کشف کردند.
استعمال سیگار توسط مادر در دوران بارداری ممکن است منجر به فلج مغزی در فرزندان شود.